مسخره باز (1397)

کارگردان، محدود به میزانسن‌های تئاتر مانده است . این جلوه‌های بصری که انجام شد، المان بصری نبود، بازیگوشی‌های یک کارگردان است. ما امر دید محدود داشته باشیم که فیلم را یک مجموعه ترکیب ببینیم فقط یک تصویر است. دیدگاه کلی من یک پاردوکس است که یک مدخلی است برای ورود همایون غنی زاده به سینما. یک مقدار با تامل بیشتر با ظرفیت سینمایی فیلم بسازد .

شیطنت وقتی است که تو چیزی را بلدی، اگر بلد نباشی و ادای آن را دربیاوری آن تو را میبلعد. فیلمسازی که این را ساخته پشت سینمایی ندارد و یک کلاژ بی معنی و گسسته است. میزانسن این فیلم سینمایی نیست و تئاتری است. این تجربه ها باید قبل از ساختن فیلم انجام شود. ما نمیخواهیم سیاه مشق تفکری و تکنیکی را ببینیم.

غنی‌زاده‌ی تئاتری سعی دارد در فیلم اولش از اتهامِ «سینمایی نبودنِ فیلمش» بگریزد و تصمیم گرفته این کار را از طریق افراط در نحوه به کارگیری تکنیک‌هایی نظیر تدوین، جلوه‌های ویژه و غیره انجام دهد حال‌آن‌که این افراط در تکنیک کارگردانی در نهایت نمی‌تواند در هم‌آهنگی با سناریو، یک منطق موزون فرمی را خلق کند. فیلم، پاره پاره است و شاهد تکنیکی افراطی هستیم که نتوانسته در خدمت فرم درآید و فراتر از آتش‌بازی‌هایش «معنا»دار شود. تقلیل همه ابعاد هنری به تکنیک مسئله‌ای است که در بسیاری از موارد - از «به وقت شام» گرفته تا «مسخره ‌‌باز» - گریبان‌گیر فیلم‌هایی شده که خواسته‌اند به وسیله رویاپردازی و قهرمان‌سازی، از رئالیسم غالب در سینمای ایران فاصله بگیرند.

مسخره باز از همان اول متفاوت آغاز می شود. فرم و فضاسازی بدیعِ کار، مخاطب را به خوبی جذب خود می کند و این را می شود در سالن سینما به خوبی حس کرد.استفاده از یک لوکیشن ثابت مغازه سلمانی، هنرمندی و توانمندی غنی زاده را به رخ می کشد. عقبه تئاتری غنی زاده در طراحی صحنه و میزانسن ها عالی جلوه می کند. در کنار این دو عنصر، جلوه های ویژه به خوبی مکمل ایجاد فضاسازی فیلم شده است.

"مسخره‌باز" یک بازیگوشی هیجانی _ و نه الزاما هیجان‌انگیز با قابلیت‌های شکلی سینماست. انتقال یک ذهن عاشق نا‌آرام به قواعد نمایشی، در پیوند با سینمای کلاسیک. فیلم می‌کوشد به دنیای تارانتینو نزدیک شود و البته نمی‌تواند. در عوض می‌تواند اثبات کند که بی‌قیدی و تخریب و عبور از قواعد، نقش سرپا‌کننده‌ای دارند. بی‌انصافی‌ست که فیلم را نادیده بگیریم و این عاشقانه‌‌ی پر زحمت در باره‌ی سینما را دست کم قلمداد کنیم. ولی این امکان را هم به تماشاگر می‌دهد که با وجود تمام آن چه دیده، فیلم را دوست نداشته باشد.