به فیلم رای بده:
در بحبوحهی جنگ ایران و عراق در سال1367، تهران بیوقفه بمباران میشد. عشق، محبت، امید، زندگی و ترس از مرگ را در روزهای پر اضطراب آن زمان برای مردمی که درگیرجنگ بودند از بین میبرد. اغلب عشق به سختی درک میشود اما مرگ واقعیتی است ترسناک. «بمب؛ یک عاشقانه» نشان میدهد که عشق و امید چطورحتی در مواجهه با تاریکی مرگ، راهشان را پیدا میکنند. روایت انسانهایی است که هیچگاه فرصت عاشق شدن و به دلخواه خود زندگی کردن را نداشته و تنها برای لقمه نانی به سختی کار کردهاند. این فیلم روایت انسانهایی است که در استبداد زمان و مکان به دام افتادهاند اما گویی که آرزوهای برباد رفتهی آنها همچنان گریبانگیر ما است. گویی با تمام آن آرزوها از دوردستها آمدهاند و به انتظار هستند که داستانشان روایت شود، یا شاید کسی دوباره آن را زندگی کند: داستانی از عشقی انسانی و ساده.
فیلم، البته می توانست ریتم تندتری داشته باشد. ایرادی که بر آن وارد است و البته پیمان معادی در نشست خبری فیلم اذعان داشت که تعمداً طراحی شده است تا بار عاشقانه و شاعرانه کار جدی تر شود. با این حال فکر می کنم کمی ضرباهنگ بخشیدن به «بمب» به وسیله ی تدوین مجدد می تواند اتفاق درستی باشد.
فیلم انقدر معنا و تاویل دارد که می توان از هر بعدی به تحلیل روایت و شخصیت های آن پرداخت .بمپ عاشقانه ای در بوران ناتعادلی و حوادث جامعه آن است تاجایی که نوجوان سر خوش از عشق به معلم خود درس عشق ورزی می دهد.
فیلم بمب قطعا شاهکار نیست و با وجود اینکه سعی شده تا شعاری نباشد اما گاهی شعارزده میشود با این حال فیلم محترمیست که به خوبی جدال عشق و وضعیت شبه جنگی را نشان میدهد.
معادی قصه ی کسل کننده اش را به دل دنیای پشت جنگ کشانده تا هم مخاطب از دیدنش خسته نشود و هم بیانیه های سیاسی خود را در زرورق تاریخ بپیچاند تا کمتر به کسی بر بخورد.
تنها نشانه دهه شصت خلاصه میشود در المانهایی مثل موسیقی دیدنیها، ریشهای زورکی و البته بمبی که روی سرت خراب میشود.
پیمان معادی همیشه از هنرمندان خبر ساز و جذاب ایران بوده که مردم مشتاق دنبال کردن او هستند. او با ساخت فیلم «برف روی کاجها» توانست توانایی کارگردانی خود را ثابت کند و برای فیلم بعدی خود مشتری جذب کند. حالا او بعد از چند سال با «بمب، یک عاشقانه» برگشته است. از فیلم اول او میتوان فهمید که برای قصه گویی ...
داستانی هم که در میان نیست. یک زن و شوهر مدتیست با هم حرف نمیزنند و ما چند روز نهاییاش را میبینیم. همین! تنها نکته مثبت حضور یک بچه در فیلم است که عشق را میفهمد.
در «بمب؛ یک عاشقانه» قصهگویی جای خود را به پرورش شخصیتها و مکث و تأمل بر موقعیتهای خاص زندگی آنان داده است.
نقدی بر فیلم «بمب: یک عاشقانه»/ پیمان معادی