بمب یک عاشقانه (1396)

بسیار زیبا بود فیلمی لطیف و با احساس در کمال سادگی کم و کاستی در فیلم با دید یک بیننده معمولی ندیدم تلفیق فضای دهه شصت و یک درام عاشقانه و فضا های مدارس آن دوران زیبا بود

فیلمی متفاوت* اگر بخواهم بگم چه کسی بهتر بازی کرده باید بگم سیامک انصاری . سیامک انصاری نه تنها در این فیلم بلکه در فیلم های دیگرش می تونست بهتر باشه... امتیاز من به فیلم7/3

5 از 10

نمیتونم بگم فیلم بدی بود، انگار فیلم اونجوری که باید درنیومده بود. فیلم خوب رو به متوسطی بود.

با بازی معرکه لیلا حاتمی و پیمان معادی👌👌👌👌

فضای سازی فیلم و کارگردانی به شدت خوب بود و زمان جنگ را به خوبی برای مخاطب تداعی میکرد اما ضعف فیلم قصه کمه این فیلم بود که از نظر داستانی چیزی برای ارائه به مخاطب نداشت ولی در مجموع ارزش دیدن داره

در یک کلام، مقوا! فقط حظ بصری داشت که ادم رو نوستالژیک میکرد، از خانم حاتمی بعید بود یه همچین اثر ضعیفی رو بازی کنه!

آیا بمب یک عاشقانه می‌شود؟! فیلم بمب؛ یک عاشقانه، نشان داد که حتی اگرحضور بمب با زندگی سنخیت نداشته باشد، اما نشانه‌ها و جهان مرتبط با اضطراب‌های یک شهر بمب زده که سایه مرگِ همیشه در کمین را پررنگ‌تر جلوه می‌دهد، می‌تواند خریداران فضای رمانتیک را بیشتر کند! فیلم بمب یک اثر هرمنوتیک سرشار از جذابیت‌ ناشی از جمع تضادهاست. فیلم به زیبایی ذره‌بین خود را بر فضای رعب آور مرگ اندیشی و شعارزدگی، جنگ‌طلبی، ناسزاگویی، خشونت و در یک کلام "عشق ممنوع" گرفته است که حاکم بر نظام پرورشی ایام جنگ بود. و عجبا که تنها موضوع فراگیر که در زیرپوست مدرسه در بطن بچه‌‌ها، معلمان و حتی مدیر جنگجو و شعارطلب در جریان است همان دغدغه عشق و زندگی است! انگار حرف "دیگری بزرگ" باور پذیر نیست و همه شعارها و دروغ‌ها، مکانیکی و ظاهری‌اند. و این جمع اضداد بن مایه طنز جاری در فیلم است. زمزمه‌های دو معلم در باب ماجراهای قهر و آشتی ایرج و میترا در ته صف‌های منظم، آواز عاشقانه معلم گیلک پشت درهای بسته و دبیران ماسک‌زده، میل مدیر و معلمین به تعطیلی زودتر مدرسه برای خلاصی از مدرسه و نجات جان، نوشتن مخفیانه شعرهای عاشقانه روی دیوارها و رد و بدل نوارهای موسیقی، آنچه در زیر پوست شهر جریان دارد را آشکار می‌کنند. فیلم با دیدگاه کلیدی انسانهای فانی معلق بین زندگی و مرگ، لگدپراکنی به یکدیگر در همان وضعیت را به سخره می‌گیرد (ایرج و برادرش) و تاکید دارد که در چنین تعبیری از تراژدی زندگی، تنها نگاه به بالا(اتصال زندگی) و لبخند عاشقانه دو برادر وضعیت‌شان را تحمل پذیر می‌سازد و نه نگاه به پایین(مرگ اندیشی) و لگداندازی! که در این صورت این بداندیشی، قضاوت، بخل و اتهام‌زنی تا جایی می‌تواند پیش رود که ایرج با بهانه قرار دادن عشق میترا حتی می‌تواند به مرگ خواهی برادرش برسد و عشق میترا را نیز قربانی کند! میترا در دیالوگ زیبایی این موضوع را به ایرج گوشزد می‌کند که عشق در بند نمی‌ماند، فرمایشی نیست و حد ندارد، هر بندی بر عشق خودش می‌تواند یادآور معشوق باشد(ایرجی که محدود کننده است خودش یادآور عشق برادرش نزد میترا می‌شود) و اینکه تجاوز به حریم عشق، خط قرمز زندگی و گناه محسوب می‌شود (مثل دزدی که به حریم دیگری وارد می‌شود). میترا زنگ به رسمیت شناختن حاکمیت عشق و حریمش را در گوش ایرج به صدا درآورد و تکلیف را روشن کرد! نگاه پدیدار شناختی سازنده فیلم به پدیدارهای پارادوکسیکال مثل تعبیرهای عاشقانه از نشانه‌های جنگ هم منجر می‌شود. موشک باران کاغذیِ عاشقانه و خیال‌انگیز کودکانه در زمان موشک‌باران جنگی، خوشحالی سعید عاشق از شنیدن آژیر قرمز برای دیدار معشوقش در پناهگاه و بیزاری‌اش از وضعیت سفید! دعای سعید برای ادامه بمباران توسط صدام یزید عزیز، کسانی که پس از هر حمله، از اینکه جزو قربانیان بمب نبوده‌اند شکر می‌کنند! و... همگی نشانه‌های متضاد، ظریف و زیبایی در فیلم هستند که پدیدارشناسی هستی و زیست جهان‌های موازی و گاهاً متضاد را نمایش می‌دهند. هر پدیده فقط در جهانش معنا می‌گیرد و اینگونه بمب هم می‌تواند در جهان سعید یک عاشقانه شود! و شاگردی درس آموز عشق به معلمش شود. به نظر می‌رسد سازنده فیلم، عشق را حاکم و معیارِ معنا بخشی به هر پدیده می‌داند، بدین‌سان دعای ادامه موشک‌باران و دزدی دفتر همکلاسی بر سعیدِ عاشق بخشوده است ولی تجاوز در حریم عشق مستوجب عقوبت و تاوان درخور! خواه این گناه، تجاوز به عشق جوانی میترا و یا توقیف نامه عاشقانه سعید باشد و خواه دزد منزل و شکستن حریم صحبت‌های عاشقانه ایرج و میترا! یک فیلم هستی‌شناسانه با پیام عشق و صلح. امتیاز من ۷/۲ ۲۱ مرداد ۹۸ آیلو

منتقد و عالم سینما نیستم که بدونم چه چیزی مانع از این میشه که فیلم رضایتم را جلب کنه. دلیل بیهوده یک قهر کشدار؟ آشتی بیهوده تر؟ پایان هندی؟ حس شدن مدام دوربین؟ ریتم کند؟ لوکیشنها و دیالوگهای تکراری؟ داستانهای فرعی شعاری؟ خلاصه که خوب نیست.

چرا تو دل فیلم برتر سال نیزت این که امتیازط از کوپال و فیلشاه و تگزاس بالاتره

بعد از چند سال، یه فیلم خوب تو سینما دیدم. واقعا دلم نمیخواست تموم بشه. بازی لیلا حاتمی ادمو میخکوب میکرد. دست عواملش درد نکنه. پیمان معادی علاوه بر بازیش فیلم نامه نویسی خوبی هم هست. طنزهای خیلی خلاقانه و بجایی داشت. همچنین لحظه های غمگین به جایی داشت. در یک کلام هر انچه که از فیلم میشد انتظار داشت رو داره

فیلم متوسطی بود و به نظر من اصلا بد نبود ولی من خودم شخصا از اقای معادی خیلی خیلی انتظار بیشتر داشتم سکانس های داخل مدرسه خیلی عالی بودن و سیامک انصاری بهترین بازیش را انجام داده بود لیلا حاتمی هم به خوبی تونسته بود از پس نقشش بر بیاد ولی اقای معادی هر چقدر در بازی های دیگر خوب بود در این بازی بد بود و اصلا در سکانس عاشقانه فیلم نتونسته بود اون چیزی رو که باید و شاید در بیاره در کل فیلمی نبود که انتظارش رو داشتم یه فیلم کاملا متوسط

پر از صحنه های تکراری!!!! به نظر من فیلم جالبی نبود

واقعا عالی و دیدنی...به همه پیشنهاد میکنم حتما توی سینما این فیلم رو تماشا کنن

سلام. فیلم را دیشب دیدم. نکات زیر به ذهنم رسید: ۱) اغراق در فضاسازی و شعار زدگی: از همان پلان آغازین شروع میشه. گونی‌های خاکی که با دلیل و بی‌دلیل همه‌جا چیده شدند، شیشه‌های چسب زده شده که اصرار شده به وفور دیده بشن (یعنی بیش از مقداری که آدم در حالت عادی شیشه می‌بینه در این سکانس شیشه دیده میشه)، دیوارنوشته‌های فضای مدرسه (بنی آدم اعضای یکدیگرند کمرنگ و خاک خورده، شعارهای «مرگ بر» نو و تر و تازه با تکرار اغراق‌گونه و هجوگونه). شعار زدگی تا آنجاست که کارگردان نمی‌تونه دروغ عاشقانه بودن فیلم رو پنهان کنه و سکانس پایانی فیلم عاشقانه نیست، بلکه باز هم شعارهای «مرگ بر» هست که با دقت ازشون مواظبت میشه اما توپ پلاستیکی که نماد بازی، شادی یا ... هست، پاره شده وسط زمین افتاده. هدف این شعارهای فیلم، فقط حکومت نیست چون شخصیت اصلی نماد یک آدم فرهیخته ست که در تمام فیلم نگاه عاقل اندر سفیه‌ش به بقیه شخصیت‌های داستان و بلکه کل جامعه حس میشه. بنابراین کل جامعه هدف تخریب توسط شعارهای کارگردان قرار دارند. جامعه‌ای که شعر «بنی آدم اعضای یکدیگرند» داره از روی دیوارهاش پاک میشه و کسی براش مهم نیست، اما شعارهای «مرگ بر» کل در و دیوارشو پر کرده. البته شعارها متوجه حکومت هم هست. بدلیل اینکه جای جای فیلم که مسأله جنگ و شعارها در مدرسه بصورت هجوآمیز مطرح میشه، صدای رهبر جامعه (امام خمینی) هم از رادیو شنیده میشه. در کل بیشتر وقت فیلم به این شعار دادن‌ها می‌گذره و انقدر کارگردان مسخ این فضای شعاری فیلم شده که یادش میره باید داستان فیلم رو هم با ما در میون بگذاره (مورد دوم که میگم در ادامه) و یادش می‌ره قرار بوده فیلم به تصریح نامش یک عاشقانه باشه و فیلم رو باز هم با تاکید بر شعارهایی که در کل فیلم به طرز خسته کننده‌ای تکرار کرده، به پایان می‌رسونه. ۲) شروع نشدن داستان و تعریف قصه در دقایق پایانی: فیلم آنقدر درگیر فضاسازی اگزجره و شعاری مدنظر کارگردان از دهه شصته که داستان اصلی، یعنی قصه مربوط به شخصیت اصلی فیلم تا دقیقه ۸۰ اصلا بیان نمیشه. یه زن و شوهر ناراحت می‌بینیم که نمی‌دونیم چرا ناراحت هستند. و وقتی می‌فهمیم که سه‌چهارم فیلم رفته و دیگه وقتی برای شکل‌گیری یک درام نیست و تازه همین فهمیدن هم به بدترین شکل ممکن اتفاق میفته (دیالوگ‌های غیرمنطقی و طولانی بین پدر زن و داماد که انگار قصه فیلم خارج از فیلم داره برای بیننده روخوانی میشه). ۳) صحنه‌های اضافی و غیرقابل حذف (!): دو مورد در این فیلم وجود داره: صحبت لیلا حاتمی با شاگرد خصوصی‌ش و صحبت پیمان معادی با دزد. هر دو صحنه بدون شک کاملا اضافی و قابل حذف هستند اما در اینجا غیرقابل حذف! چون کارگردان می‌خواد باز هم خارج از چارچوب فیلم، شعار بده! توی صحنه اول لیلا حاتمی به شاگردش میگه با پدر و مادرت (که میخوان از هم جدا بشن) حرف بزن؛ چون خیلی مهمه که آدم‌ها مشکلات‌شون رو با حرف زدن با هم حل کنند. این جملات در کنار فضای جنگ و بمب و بمب‌بازی و مرگ بر و ... که کل فیلم رو پر کرده چی داره به ما میگه؟ یعنی این جنگ حاصل ناتوانی در گفتگو ئه؟!! عجب!!! راستی چرا در این صحنه بازیگرها به دو زبان انگلیسی و فارسی صحبت می‌کنند؟! آیا کارگردانی که مجذوب شعارهای خودش شده، منظور خاصی نداشته؟! توی دومی (فارغ از مسخره و غیر واقعی بودن شکل‌گیری دیالوگ بین صاحبخانه و دزد) با فردی مواجهیم که از جبهه فرار کرده و میگه حاضر دزدی کنه اما آدم نکشه و برای همین از جبهه فرار کرده! کارگردان ما به ابلهانه‌ترین و سخیف‌ترین شکل ممکن مقام انسانی دزد رو بالاتر از رزمنده‌ای قرار میده که برای دفاع از میهن‌ش به جبهه رفته و می‌جنگه و احیانا آدم هم میکشه!! ۴) گاف‌های موجود در فضاسازی دهه ۶۰: که زیاد بهش اشاره شده مثل: وجود گاز لوله‌کشی (روشنایی منزل) در کنار صف خرید نفت، نمایش LED در مغازه‌ها، پوشش بازیگر زن که همخوانی با پوشش خانم‌ها در اون زمان نداره، شخصیت اصلی فیلم که برخلاف تیپ رایج اون موقع ریش یا سبیل یا حتی ته ریش هم نداره که البته این مورد قطعاً عمدی بوده برای القای مدرن‌تر بودن شخصیت اصلی نسبت به جامعه خودش و القای اون نگاه عاقل اندر سفیه که گفتم. ۵) بحث محتوایی: فیلم داره دائم با هجو و تمسخر یک جامعه درگیر جنگ در دهه ۶۰، شعار ضدجنگ میده. اما این یا نفهمی است، یا سوء استفاده از مدیوم و خیانت؛ که در پوشش شعار ضدجنگ، خط ضددفاع را تبلیغ کنی! (مخصوصاً با نشان دادن صحنه‌های برانگیزاننده مثل نشستن کودکی روی آسفالت خیابان کنار خرابه‌های ساختمان بمب خورده زیر باران) فرق است بین تجاوز و دفاع! کسی که درباره جنگی دفاعی فیلم می‌سازد و شعار ضدجنگ می‌دهد، یا اصلا چیزی از جنگ و دفاع و ... نفهمیده، یا فهمیده و ...

فیلم از نظر من دارای ایرادات زیادی بود یکی از ایرادات فیلم این بود که بیننده منتطر بود فیلم از یه جایی شروع شه یعنی معلوم نبود داستان از کجا شروع می شه دومین ایرادی که وارد به فیلمنامه اصلا معلوم نبود دلیل این سطح اختلاف زن شوهر چه بوده سومین ایراد برادر پیمان معادی که اصلا معلوم نبود کجا داستان قرار داره چهارمین ایراد فیلم درباره نوع فضا سازی فیلم بود درسته لوکیشن های فیلم مثل پناهگاه خیلی جزیی حال هوای دهه شصت داشت اما بسیار ساده طراحی شده بود جوری که حال و هوای دهه شصت به مخاطب به خوبی القا نمی کرد در مدرسه فقط اون شعار ها و اون میکروفون آقای مدیر به علاوه سنگرهای چیده شده در جلوه مدرسه حال و هوا قدیم زنده میکردو در منزل فقط اون رادیو یا بوق پخش شونده از تلویزیون و چسب دور شیشه اما درکل از آقای پیمان معادی بخاطر کارنامه درخشان بازیگریشون بیشتر انتطار می رود ....

واقعا در تعجبم که چطور از چنین تیم بازیگر، و دیگر دست اندرکاران فیلم چنین فیلم سطحی و بی محتوایی بیرون میاد که هیچ چیزش به هیچ چیزش نمیاد. دوستان به دقت فیلم رو بررسی کردن و نظرات خیلی خوبی نوشته. اگر علاقه دارید به صرفا سینما رفتن خب ممکنه ممکنه ممکنه لذت ببرید، اما اگر دوست دارید فیلم خوب ببینید این فیلم به هیچ عنوان المان های خوب بودن رو نداره. من واقعا از دیدن فیلم حس خوبی نگرفتم.

یک فیلم تصنعی مثل بازی خود پیمان معادی و همچنین عشق های تصنعی و جعلی

بمب، یک فیلم بد....کارگردانی ضعیف،شوخی هایی که خنده دار نیست و بیننده ای که منتظر فیلم شروع بشه، ولی هیچ وقت شروع نمیشه ... گریم و انتخاب بازیگر کاملاٌ ابتدایی و آماتور ... انگار دورهمی جمع شدن حالا این وسط یه فیلمی هم ساختن ... بمب و هیاهو برای هیچ

بر خلاف انتظار فیلم خوبی نبود... خسته کننده بود

عاااالیییییی

فیلم عاشقانه خوبی است.

نوستالژی بازی خوبی ست اما فیلم خوبی نیست.اکثر فیلم اضافی ست و تکراری

من دوستش داشتم.دوباره هم میرم ببینمش

پیمان معادی یک بازیگر بسیار قوی و با دانش و دوست داشتنی است. اما فیلم بمب... نشان داد معادی تا تبدیل شدن به یک فیلمساز و کارکردان شاخص راه درازی در پیش دارد. بمب... جز تلاش برای ایجاد حس نوستالژی در مخاطب و استفاده از موسیقی متن برای احساسی کردن فضا ویژگی قابل ذکر دیگری ندارد. می شود به راحتی نیمی از سکانس های فیلم را حذف کرد بدون این که به کلیت اثر لطمه ای وارد شود.

واااااااااااااااااااااااااقعا فیلم فوق العاده ای بود دیروز واسه دومین بار این فیلم رو دیدم نسبت به جشنواره ، تغییرات کوچیکی داده بودن که خیلی فضا را عالی تر کرده بود بازیها عالی و روان بخصوص سیامک انصاری فیلم با اینکه طنز نیست ولی چند باری ، همه رو به قهقهه وا داشت خیلی فوق العاده به فضای دهه شصت پرداخته بود تا جایی که هر سکانسی پخش میشد ، همه آروم میگفت : وای ، یادش بخیر! از همه مهم تر ، پیام و مفهوم فیلم بود که تا ماه ها ، تو ذهن بیننده میمونه واقعا حیفه لذت دیدن این فیلم زیبا رو توی سینمایی که این روزا حال خوبی نداره از دست بدید

ای جونم... چه قدر این فیلم حالمو خوب کرد. با این که بمبارون ها و موشک بارونهای سالهای مخوف دهه شصت رو تداعی می کرد ولی خیلی روایت شیرینی داشت

بهترین فیلم جشنواره سی و ششم

غرغروها فیلمو دوست نخواهند داشت. اگر اهل "دل" هستید ببینید و کیفش را ببرید

پیمان معادی، فیلمساز بداخلاق اما بی حاشیه و محترم. یک فیلم تماشایی و بی ادعا. با این که فیلم در جشنواره هرگز به اونچه حقش بود نرسید ولی ایشون برعکس امثال حاتمی کیا، ساکت و مودب نشست و هیچی نگفت. باید بگم حق خیلیها تو این فیلم خورده شد. از جمله خود معادی، لیلا حاتمی و حبیب رضایی که همه باید نامزد می شدن و نشدن.

وای محشر بود..... بخش مدرسه و نوستالژی هاش مو بر اندامم راست کرد. بازی حبیب رضایی و سیامک انصاری هم فوق العاده بود. لیلا و معادی نیز مثل همیشه قوی و کوبنده

فیلمبرداری و موسیقی خوب... روایتی ضد جنگ با تم عشق... یک سوم پایانی فیلم خیلی خوب بود... فیلمی با دوقصه اصلی، قصه اول نجات یک رابطه و به موازات آن قصه دیگر تجربه اولین عشق در کودکی... و سکانس درخشان کلاه موتور سیکلت و پایانی پر از شک که تکلیف رابطه مشخص شد یا نه! و اما باز هم ضعف جلوه های ویژه بصری، تفاوت محسوس و مشهود در سکانس هایی که بسیار فاصله داشت از نماهای واقعی شهر بخصوص تیتراژ آغازین که شاهد پدیده ابرماه بودیم و حسابی حس تله تئاتر به بیننده القا می کرد.

فیلم کم نظیری بود. نمی دونم چطور انقدر توسط داوران محترم نادیده گرفته شد؟ حیف از موسیقی متن درخشانش که جایزه نبرد، حیف از لیلا حاتمی و حبیب رضایی که اصلا نامزد نشدن... واقعا حیف و افسوس

فیلم شاید عالی نبود ولی مجموعه ای از عالی ها بود....

فیلم با فضایی دوست داشتنی و روان نمایش غرور یک به اصطلاح آدم بزرگ در کنار سادگی و بی آلایشی یک بچه گوشزد کردن رفتارهایی که ریشه برخی رفتارهای غلط امروزه

فیلم خوش ساخت و قوی. حضور درخشان بازیگران اصلی و مکمل. حقش بود همه شون کاندید بشن. موسیقی متن هم بسیار فوق العاده. دست آقای معادی درد نکنه

انتخاب تیتر تلخ و شیرین در نقد خانم خلیلی فرد چه قدر واژه درستی هست. فیلم در یک کلام تلخ و شیرین هست به ویژه برای هم نسلان من که سالهای سخت دهه 60 رو با همه ناخوشی ها و خوش احوالی هاش تجربه کرده ان

فیلم بمب یک عاشقانه، را بعد از اینهمه حرف و حدیث و کاندیداتوری در بخش‌های مختلف جشنواره فیلم فجر امروز دیدم. یک فیلم کاملا سطحی با فیلمنامه ای روهوا، پر از گاف هایی که در نهایت دو داستان موازی فیلم را رو هوا ول میکند وبی نتیجه تماشاگر را میگذارد. بازی لیلا حاتمی بسیار سرد و غیرباور و سطحیست و با سکوت بیش از حد خود صحنه های فیلم را خسته کننده میکند . لوکیشنها فقط سه جا، مدرسه زیرزمین و اتاق میباشد که اصلا خوب پرداخت نشده و حس نوستالژی دهه شصت را ایجاد نمی کند. برعکس اسم عاشقانه، موضوع عاشقانه فیلم به هیچ عنوان باور پذیر نبوده و در آخر هیچ حس عشق و عاشقی در بیننده ایجاد نمیکند. بازیگر کودک فیلم از نظر سنی کوچکتر از بازیگر دختر فیلم بوده و انتخاب درستی برای این نقش نمی باشد و بازی بسیار سطحی و آماتور گونه ای دارد. حتی یکی از گافهای اصلی فیلم حذف ناشیانه کاراکتر پسر در صحنه پایانی فیلم است که معلوم نیست در انفجار پایانی فیلم کجاست و سرانجامش چه می‌شود. اصلا ادمهای صحنه پایانی فیلم در زیرزمین ادمهای شبهای قبل نیستند و از دیگر گافهای این فیلم است. عشق لیلا حاتمی آدم سرد فیلم، هم باورناپذیر بود و بی سرانجام می ماند. حتی در صحنه پایانی فیلم بسیار سرد بی روح در برابر زخمی شدن شوهرش بازی میکند. از گافهای دیگر فیلم نوع پوشش بچه ها و لیلا حاتمی است که به هیچ عنوان دهه شصتی نیست و از لباسهای گشاد آن زمان چیزی نمی بینیم. ضمنا زمان جنگ رگلاتور گاز و ال ای دی در ویترین مغازه ها نبود که از دیگر گافهای این فیلم به اصطلاح دهه شصتیست. صحنه های اضافی نظیر صحنه دزد و صحنه دختری که شاگرد زبان بود درفیلم کم نبود و فیلم را الکی کش دار وخسته کننده کرده بود و به موضوع اصلی هیچ ربطی نداشت و قابل حذف کردن بود. گیر دادن بیش از حد به شعار مرگ بر فلان کشور و توهین های مکرر مدیر مدرسه با بازی سیامک انصاری هم برای شکستن یخ فیلم کمکی به جذابیت فیلم نمیکرد و بدتر کمک به افزایش ایرادات فیلم می‌کرد . نوستالژی دهه شصت در این فیلم محدود به صف نفت، پرتغال روی بخاری، ساخت موشک با کاغذ توسط کودکان و دیوارهای آجری، موتور وسپا بود که زیاد حال و هوای فیلم را به اون دوران نمی برد و المانهای نوستالژی بیشتری نیاز بود که بخاطر لوکیشن‌های محدود فیلم پرداخت نشده بود. فیلم بمب در برابر فیلمهای ضد جنگ چند سال اخیر نظیر نفس حرفی برای گفتن نداشت و یک فیلم دم دستی پر از ایراد و بی کشش بود. به هیچ عنوان دیدن این فیلم خسته کننده و بی محتوا را توصیه نمی کنم و به نظر من شکستی برای کارگردان بنامش بود.

معرکه بود. لذت زیادی بردم. حالم خوب شد. نشون داد با همه سختی های جنگ و بدبختی هاش می شه حتی زیر آوار عاشق بود و از زندگی لذت برد

اگر اهل ایراد گرفتن هستید و راحت از فیلم دیدن لذت نمی‌برید، این فیلم رو نبینید. ولی اگر آدم سخت‌گیری نیستید و از نشانه‌ها و شخصیت‌ها لذت می‌برید فیلم خوبیه. فضاسازی خوبی هم داره. سوژه هم موضوع نابیه تقریباً. ابداً نمی‌شه فیلم رو دفاع مقدسی دونست.

خیلییییییییییییی خوب بود. دقیقاً آدم می ره تو اون زمان و اون شرایط. لیلا حاتمی باید با این فیلم حتماً نامزد بشه چون با سکوتش بهترین بازی و ارائه داده

تلخ و شیرین اصطلاح درستی برای تعریف فیلمه فیلم متوسطیه اما اصلا بد نیست به نظرم نسبت به برف روی کاج ها بهتر نیست و با فیلم قبلی فاصله داره از نظر بنده طراحی لباس خانم حاتمی کیا درست نبود چون فکر نمیکنم توی اون برهه زمانی خانوما اونجوری لباس میپوشیدن! فیلم ریتم کندی داره که خیلی ادمو اذیت نمیکنه و اینم به دلیل بخش های نوجوان داستان و اتفاق های مدرسه است که به شیرین شدن ماجرا کمک میکنه و فیلم رو دوس داشتنی تر میکنه دوستان دهه پنجاهی و اوایل دهه شصتی بفرماین که واقعا مدیر ها و ناظم ها سر صف با این لحن صحبت میکردن واقعا؟!! این فیلم برای افرادی که کلا بی احساس و بی تفاوتن نه مناسبه و نه اینکه اندک لذتی از فیلم میبرن! شاید اگر ندیدین این فیلم رو چیزی رو از دست نمیدین و اگر هم ببینین پشیمون نیستین بعد از تموم شدن فیلم

پیمان معادی چه کردی با من.خیلی عالی بود.اون پوست پرتغال تو فیلم در دنیای تو ساعت چنده هم بود. واقعا لذت بردم.دمت گرم

واقعا از لحظه به لحظه فیلم لذت بردم...موسیقی متن عالی..فیلم در عین حال بمباران بسیار لطیف...خیلیییی خوب بود

بی نظیر بود ....... و البته خیلی منو یاد فیلم "در دنیای تو ساعت چنده؟" انداخت

یک فیلم زیبا و دلنشین که شاید ایرادهای اندک فیلمنامه و کارگردانیش رو بشه فهمید ولی مشخصه که براش زحمت کشیده شده و حتما ارزش دیدن رو داره ... بعضی دیالوگ ها و نماهای فیلم پر از مفهوم و نماد هست پیشنهاد میکنم حتما ببینید و مطمئنا ناراضی از سالن خارج نخواهید شد.

من از تماشاش لذت بردم. چون دهه پنجاهي هستم. فكر كنم جوانترها به اندازه ما نتونن اين فيلم رو لمس كنند

فیلمی معمولی.با شروعی خسته کننده که بهتر میشه.نوستالژیهاش ریطی به داستان نداره ولی هستند.داستان و سناریو بسیار سبک که اتفاقا تونسته کمک کنه فیلم بتونه روایت کنه.ولی خیلی درگیر کننده نیست.بازیها بد نیستند سیامک انصاری بد نبود.در کل بریم ببینیم یا نه.یکبار دیدنش بد نیست.نمره از ده میتونه پنج باشه.فیلمبرداریش خوب بود و نقطه قوت فیلم که سر گیجه نگرفتم از لحاظ بصری

بسیار بسیار ضعیف در دیالوگ های بین زن و شوهر، بسیار ضعیف در فرم، حوصله سر بر، سکوت های بی معنی، واقعا هم خودش (معادی) رو برد زیر سوال هم بازیگرها رو ! چرا به شعور مردم توهین میکنید با این فیلمها؟؟؟ حتما مگه باید هرکی که یکم معروف میشه بیاد فیلم بسازه !!!؟

فقط نوستالژی همین و بس یه داستانکی میخواد شکل بگیره اما گسترش پیدا نمیکنه عملا با فیلمی بدون داستان و پر از شوخی های کلامی دهه ۶۰ مواجهیم ....