درساژ (1396)

درام نوپای« درساژ »داستانی اخلاقی برای عصر جدید است که به صورت قدرتمندی عواقب افزایش فاصله طبقاتی را در جامعه معاصر ایران جلو دوربین آورده و نشان می دهد که طبقات متوسط و بالا دست باورها و اعتقادات خود را از دست داده اند.بادکوبه با اطمینان از به تصویر کشیدن چنین شخصیتی، لجاجت و کج خلقی گلسا را تحت کنترل نگه می دارد که این منجر شده است تا دیگر انرژی برای حفظ هیجان فیلم نداشته باشد. گلسا تقریبا همیشه با پای پیاده حرکت می کند، نه بخاطر اینکه پول تاکسی ندارد یا اینکه بدون امین نمی تواند اسب سواری کند بلکه پیاده روی تنها زمانی است که احساس خوشحالی و آسودگی می کند. مزیت کار کردن با اشکان اشکانی( فیلمبردار فیلم لرد )تصویرهای متعدد شبانه ای است که در آن خلق و خوی سرکش شخصیت اصلی داستان را به خوبی برجسته می کند.

«درساژ» فیلمی است ساده و خوش ساخت که ادعا نمی‌کند بلکه نشان می‌دهد. فردیت دارد و شخصیت. تکنیکش اندازه است و معتقدم به جز بازی ضعیف علی مصفا ایراد چندانی نمی‌شود از اثر گرفت. نخستین تجربه پویا بادکوبه در ساختن فیلم بلند، منجربه اثری کنشمند و توانا شده و می‌توان به آینده‌ی این کارگردان محترم امید بست.

«درساژ» دست کم برای من آن قدری که انتظار داشتم مبتکرانه و خاص نبود. پیش‌تر نمونه‌های مشابه این فیلم را –البته به لحاظ محتوا و داستان- دیده‌ایم؛ شاید یکی از نمونه‌های خلاقانه‌ی چنین گونه از فیلم‌هایی «سیزده» به کارگردانی هومن سیدی باشد. فیلمنامه‌ی «درساژ» به شکل واضح و مشخصی با دقت و ریزه کاری نوشته شده و فیلمساز و فیلمنامه‌نویس شناخت درستی از شخصیت‌های خود و موقعیت آن‌ها داشته اند و در خلقشان بیگدار به آب نزده‌اند.