دغدغه مندی بی ثمر
«تیغ و ترمه» آخرین ساخته کیومرث پوراحمد، فیلمی ست که احتمالاً پس از تماشای آن هرگز به سراغ رمان مورد اقتباسش نخواهید رفت.
به عنوان مخاطبی که رمان «کی از این چرخ و فلک پیاده میشوم» را خوانده است باید اذعان کنم اتفاقا کتاب شریفی است و اگر عالی نباشد کاملاً قابل قبول به حساب می آید اما آن چه در فیلم میبینیم، روایتی سردرگم و مغشوش از همان کتاب است که با اجرایی ضعیف مقابل دوربین رفته است.
بزرگترین اشتباه فیلمساز، انتخاب نقطه ی آغازین درام است که با خودکشی پیام (کوروش سلیمانی) شکل می گیرد؛ درحالیکه گره اصلی فیلمنامه همان چگونگی شیوه ی مرگ اوست، بنابراین نمایش نوع مرگ او در آغازین سکانس فیلم عملاً تماشای آن را به عملی بیهوده و عبث بدل می سازد.
«تیغ و ترمه» فلاش بکهای متعددی به کودکی ترمه (دیبا زاهدی) دارد که به جهت عدم کارکردشان در فیلمنامه می توانستند کلاً حذف شوند.
فیلم در معرفی شخصیتهایش کاستی های بسیاری دارد. مثلاً نقاش بودنِ امیر (پزمان بازغی) و ترمه، چه کارکردی در فیلم دارد؟ اگر مثلاً شغلی فنی داشتند یا پزشک بودند چه تفاوتی در کنشهای آن دو، تصمیمات و کشمکش هایشان ایجاد می شد؟ همچنین امیر، در جایی از فیلم به حال خود رها می شود و حضور منفعلش در کار آزاردهنده است.
این که کارگردانی چون کیومرث پوراحمد به سراغ موضوع خیانت رفته است اتفاق خوشایندیست و از همان دغدغه مندی آشنایِ اجتماعی او نشئت می گیرد اما حجم و میزان پرداختن به این مسئله در روابط افراد مختلف تاحدودی اغراق آمیز است و از طرفی متحد شدن ترمه با مادرش (لاله اسکندری) در انتهای درام، هرگز با منطق علت و معلولی فیلم و درونیات کاراکترها سنخیتی ندارد.اصلاً مادر چرا باید آنقدر تحول ...
«تیغ و ترمه» آخرین ساخته کیومرث پوراحمد، فیلمی ست که احتمالاً پس از تماشای آن هرگز به سراغ رمان مورد اقتباسش نخواهید رفت.
به عنوان مخاطبی که رمان «کی از این چرخ و فلک پیاده میشوم» را خوانده است باید اذعان کنم اتفاقا کتاب شریفی است و اگر عالی نباشد کاملاً قابل قبول به حساب می آید اما آن چه در فیلم میبینیم، روایتی سردرگم و مغشوش از همان کتاب است که با اجرایی ضعیف مقابل دوربین رفته ...
