فلسفی؟!
فیلم مدت زیادی است که شروع شده است. اما ما هنوز منتظر یک قصه منسجم و محکم هستیم که هیجان ایجاد کند و مخاطب را به دنبال خود بکشد. ضعف اصلی فیلم همینجاست. «خرگیوش» یک فیلم دیالوگ محور است که همه چیز را با دیالوگ‌های خود جلو می‌برد. اما این دیالوگ‌ها قصه‌ای ایجاد نمی‌کند، و این نبود قصه، تنش ایجاد نمی‌کند. به همین دلیل مخاطب با فیلم همراه نمی‌شود و از جایی به بعد دیالوگ‌هایی که بین بازیگران رد و بدل می‌شود برایش جذاب نیست. طنز فیلم در همین دیالوگ‌ها نهفته شده است. می‌توان گفت که طنز این فیلم بسیار قابل قبول تر از بسیاری از فیلم‌های دیگر است که با شوخی‌های سخیف سعی در خنداندن مخاطب دارند. شوخی‌های این فیلم فکر شده تر است و قابل تامل تر. اما انتظار خاصی نداشته باشید، چون حتی یک بار هم دسته جمعی در سالن نخواهید خندید. لب‌های شما به چند لبخندِ ساده بسنده میکند. فیلم و یا با عبارتی بهتر، شوخی‌های فیلم لایه‌های فلسفی دارد و شوخی‌ها کمی فراتر از چند شوخی لحظه‌ای است (فقط کمی). اما این لایه‌های فلسفی نتیجه‌ای هم دارند؟ آیا می‌توان خرگیوش را یک فیلم فلسفی تلقی کرد؟ قطعا نمی‌شود. زیرا به دلیل شوخی‌های مکرر، مخاطب به جنبه‌های دیگر طنز فیلم فکر نمی‌کند و نمی‌تواند شوخی را آنطور که باید درک کند و به همین دلیل هم نمی‌تواند به شوخی‌هایی که مکررا تکرار می‌شود، بخندد. و باعث می‌شود تا شوخی‌ها گل‌درشت جلوه کنند. خرگیوش هدف و خط سیر مشخصی ندارد. می‌توان گفت ما فقط شاهد بخشی از زندگی این افراد هستیم، در واقع بخشی از یک روز از زندگی این افراد. حالا قرار است در این یک روزی که شاهد هستیم اتفاقاتی بیافتد. بخندیم یا پند بگیریم یا فکر کنیم و یا هر چیز دیگری. یک همچین حالتی در «مهمونی کامی» نیز وجود داشت ...
فیلم مدت زیادی است که شروع شده است. اما ما هنوز منتظر یک قصه منسجم و محکم هستیم که هیجان ایجاد کند و مخاطب را به دنبال خود بکشد. ضعف اصلی فیلم همینجاست. «خرگیوش» یک فیلم دیالوگ محور است که همه چیز را با دیالوگ‌های خود جلو می‌برد. اما این دیالوگ‌ها قصه‌ای ایجاد نمی‌کند، و این نبود قصه، تنش ایجاد نمی‌کند. به همین دلیل مخاطب با فیلم همراه نمی‌شود و از جایی به بعد دیالوگ‌هایی که بین بازیگران رد و بدل می‌شود ...
