با دیگران (1392)

داستانی تکراری و سوژه‌ای لورفته که بهترین نمونه‌هایش را زمانی که این موضوع بکرتر و تازه‌تر بود در فیلم‌های دیگری از جمله لیلا (داریوش مهرجویی) دیده‌ایم. کارگردان همین داستان معمولی و کم‌رمق را هم خیلی دیر شروع می‌کند و به پایانی نامناسب و سطحی می‌رساند. وقتی چنین داستانی برای فیلمی سینمایی انتخاب می‌شود لااقل باید خالی بودن و ضعف درام با داستان‌های فرعی و ماجراهای کوچک و بزرگ پر شود، اما با دیگران از این لحاظ هم فیلمی کم‌رمق است و با وجود جلوه‌های هنری و تصویرپردازی خوب، به دلیل همین ضعف قصه‌گویی تماشاگرانش را خسته می‌کند.

طرح اصلی داستان، تازه در حدود دقیقه‌ی سی روشن می‌شود و وقتی در اواخر فیلم، سر و کله‌ی همسر زنی که رحم خود را به یک زوج جوان اجاره داده پیدا می‌شود، کارگردان به‌یک‌باره تصمیم می‌گیرد همه‌ی آدم‌های درگیر در قصه و ذهن تماشاگر را به کناری بگذارد و پایان مثلاً «باز» فیلمش را با این آدم تازه‌وارد ببندد. بجز این‌ها با دیگران آن‌قدر کند پیش می‌رود که رغبتی برای دنبال کردنش در تماشاگر ایجاد نمی‌شود.

با دیگران موضوع جدیدى دارد. مشکل نازایى و راه‌حل رحم جایگزین تا کنون به این شکل در سینماى ایران دیده نشده بود. طبق معمول البته مشکل فیلم در نپرداختن صریح به موضوع تازه‌اش است که ابهام آن مى‌تواند به فیلم در نمایش عمومى آسیب بزند؛ حال آن‌که همین مضمون به زودى در فیلم‌هاى دیگر مورد استفاده قرار خواهد گرفت و عادى خواهد شد. آن زمان براى افسوس خوردن به نپرداختن کامل‌تر و واضح‌تر به آن، دیرخواهد بود.