اکسیدان (1395)

" مردم نیازمند لحظات شاد و مفرح اند. سرنوشت یک جامعه مرده مشخص است"

اکسیدان فیلمی ست برای مخاطب عام سینما و مهم تر از آن اثری ست برای خانواده، چرا که اکسیدان دیالوگ های مستهجن ندارد و سعی کرده با تمامی اِلمان های کمدی شرایطی را بوجود بیاورد تا تماشاگرش را از فیلم راضی نگه دارد

همان طور که اذعان داشتم بیشتر فیلم های کمدی این روزهای سینمای ایران متکی بر شوخیهای کلامی اند؛ شوخی های کلامی ای که خیلی از آن ها منشأیی جز پیامک های تلگرامی ندارند. در «اکسیدان» نیز نویسنده از طنز کلامی بهره می گیرد اما محتوای دیالوگ ها آن قدر عمیق و طنازانه اند که به جرئت می توان گفت در کمتر فیلمی ...

حتی اگر از زاویه ی تقلیل گرایانه و واپس گرایانه ی مواجهه با فقط و فقط یک کمدی ساده، پرفروش و عامه پسند نیز به «اکسیدان» بنگریم، باز هم خود را مواجه با فیلمی می بینیم که هم در شناخت ژانر متبوع اش دچار خطای مبنایی است، هم در خلق روایی وقایع شکل دهنده ی سیر داستانی اش، با مقوله ای به نام «اصالت وقوع» به ...

  همان‌گونه که گریاندن مخاطبین سینمای ایران کارسختی نیست، برخلاف تصور بعضی از منتقدین، خنداندن آن ها هم کار سختی نیست. به شخصه شاهد قهقهه های مردم در سکانس خودزنی شهاب حسینی در فیلم جدایی نادر از سیمین بودم. بحث خندیدن مردم نیست،بحث درست خنداندن آن هاست. خنده ای که در پی آن فکری صورت بگیرد. البته کمدی ...

تراژدی طنز و مذهب اینبار در اکسیدان به کارگردانی حامد محمدی. بعد از ساخت مارمولک به دست کمال تبریزی که هنوز که هنوز است فیلمی در آن حد خط قرمز روحانیت را رد نکرده، حال شاهد فیلمی با همان حال و هوا هستیم البته این دفعه بیشتر توجه به روحانیون مسیحی است تا اسلامی. اما این ژانر نادر در سینمای ایران خیلی ...