سوفی و دیوانه (1394)

«سوفی و دیوانه» یک مانیفست طولانی است در قالب یک مونولوگ. یک حرافی بی‌پایان که ندانسته اصل فانتزی در همان پایان فیلم است که تعمیم نیافته است. فیلم یک تهرانگردی بی‌هدف است، البته هدف شخصیت سوفی است؛ اما هدف شخصیت‌پردازی مکان در فیلم نیست. خوردن قهوه یک کافه‌چی سیار در میدان ارگ شخصیت‌پردازی نیست، فانتزی هم نیست؛ بلکه منگنه کردن خواسته‌های هنرمند است. فیلم برخلاف نام سوفی به هیچ عنوان منادی خرد نیست؛ بماند که هوادار تخیل هم نیست.

سوفی و دیوانه فیلم پرت و نامربوطی از کار درآمده که رمزگشایی دلیل وجودیِ آن و کشف نیت و انگیزه سازندگانش برای تولید چنین محصول الکن و سطح پایینی کار هر کسی نیست. ترکیبی از مقادیری پرسه‌زنی‌ بیهوده، تهران‌گردی‌ نافُرم، حرافی‌های بی‌پایان و دیالوگ‌های بی سر و ته که پشت‌شان هیچ انگیزه‌‌ی قابل تامل یا حس قابل تحملی وجود ندارد و طبعاً با مسیری که فیلم انتخاب کرده، هیچ مقصد قابل توجهی (شاید بجز تُرکستان) نمی‌شود برایش در نظر گرفت.

با این که مدام همه را به خویشتن‌داری در برابر فیلم‌های بد و ضعیف (یا فیلم‌هایی که بد و ضعیف می‌دانیم) دعوت می‌کنم، پس از مدت‌ها در برابر یک فیلم طاقت از کف دادم و عصبی و پریشان شدم. سال‌هاست به چنین حالی دچار نشده بودم، آن گونه که امروز هنگام تماشای «سوفی و دیوانه» شدم؛ آن قدر که حتی نمی‌خواهم چیزهایی را که چنین حالی برایم ساختند مرور کنم. کلمه «بد» توصیف دقیقی نیست. دلم می‌خواست چیزی پیدا شود که آن آشوب را از سرم به در کند، آن حال خراب را بهتر کند. پرسش‌های بی‌پاسخ، ذهن را آسوده نمی‌گذارد که: برخی از فیلم‌ها اصلاً چرا ساخته می‌شوند؟ و با حفظ حسن‌نیت و نگاه مثبت، تا کجا می‌شود طاقت آورد؟