این زن حقش را می‌خواهد (۱۳۹۴)

اگر هسته ی مرکزی فیلمنامه، باورپذیر نباشد، مقدمه ها، پیامدها و باقی بخش ها نیز چنگی به دل نمی زنند. این تفاوت اصلی «این زن...» با «لانتوری» است. شاید «لانتوری» فیلم کاملی نباشد اما حُسن بزرگی دارد و آن باورپذیری هسته ی مرکزی فیلمنامه اش یعنی مسئله ی«اسیدپاشی» است. در "لانتوری" رویدادها زنجیروار پشت سر هم قرار میگیرند، دلایل علت و معلولی کافی در دل درام، بستر را برای بخش اصلی و درواقع نقطه اوج آن فراهم می کنند اما این مسئله در «این زن..» در نازل ترین سطح ممکن قرار دارد. داستان، به شدت لنگ می زند. فیلمنامه ضعف ها و گاف های غیرقابل اغماضی دارد که به همین دلیل قادر به پاسخ گویی به بسیاری از پرسش های مخاطبش نیست! مثلاً چرا باید یک عامل اسیدپاشی بعد از پنج سال دستگیر شود؟ در این پنج سالِ گمشده فرزانه (میترا حجار) که قربانی اسیدپاشی بوده؛ چه کار می­ کرده؟ پدر سختگیرش، شوهر حساس اش، خانواده اش ... هیچ کس پیِ این ماجرا را نگرفته؟ علتِ عشق دیوانه وار سارا (لعیا زنگنه) به بهرام (کامران تفتی) چیست؟ آیا مردی که متهم به اسیدپاشی ست و زندگی زن دیگری را براحتی خراب کرده است مستحق چنین عشق عجیب و غریبی است؟ چه طور ممکن است همسر فرزانه در طول آن چهار سال نتواند زنش را پیدا کند؟ و آیا با دیدن یک مجله ی زرد و نه چندان مطرح ناگهان منقلب می شود و به زنش بازمی گردد؟ چفت و بست های سست فیلمنامه و باسمه ای بودن رویدادها کار را به سریال های قدیمی تلویزیونی نزدیک می کند که عناصرِ گره گشایی و حل و فصل در آن ها تقریباً نادیده گرفته شده است و مسائل در آن ها به شکل افسانه واری حل و فصل می شوند. «لانتوری» نیز در مقایسه با «عصبانی ...