مهمونی کامی (۱۳۹۲)

هنگامی که انسان،در مفهوم فرامتن جسم،دست به تصویر سازی و یا خلق یک اثر هنری میزند،آنچه خروجی این اثر است به مثابه آینه ای میماند که تراوشات ذهن و مکاشفات درونی شخص را به منصه ی ظهور میرساند.در سینما این امر در واضح ترین شکل ممکن قابل رویت است،هنگامی که کارنامه ی سینمایی افراد را مورد بررسی و مرور قرار میدهیم،به روشن ترین شکل ممکن میتوانیم سیر تحول افکار و جهان بینی یک کارگردان و یا یک نویسنده را از زیر نظر بگذرانیم. مهمونی کامی ساخته ی علی احمدزاده از جمله فیلم هایی ست که در مرور آن میتوانیم به شکاف های روحی و روانی یک شخص پی ببریم.پس از مدت ها و بعد از عدم دریافت مجوز نمایش برای فیلم مهمونی کامی،کارگردان این اثر،آن را بصورت رایگان بر صفحات اشتراک گذاری ویدیو قرار داده و فیلم مورد رویت دوستداران سینما قرار گرفت.یقینا این فیلم یکی از ضعیف ترین فیلم های سینما چه در طول دوره ی ساخت خود و چه در حال حاضر است.فیلمی فاقد محتوا و بدون فرم و بدون تکنیک که تمام تمرکز خود را بر بزرگنمایی بر مسائل جنسی و عیاشی قرار داده است.یقینا این فیلم در خوش بینانه ترین حالت خود یک سیاه نمایی ست،بلکه در حقیقت یک خودسوزی هنری و یک خودفروشی فرهنگی و یک وطن فروشی آشکار است. سینما هر چند راوی ست اما روایت بی مقصود به جز پوچی و عدم هیچ دستاوردی نخواهد داشت.کارگردان به جرئت به جای ریشه یابی درد دست بر روی زخم گذاشته و بر آن نمک میپاشد. آنچه امروزه جای آن بسیار در سینمای ایران خالی ست،مسئله ی اخلاق است.مهمونی کامی نه تنها مرز های اخلاق را مورد توجه قرار نداده،بلکه در یک توهم آشکار و با روی آوردن به مسائلی که در ایران تابو است،خواستار بولد شدن در مجامع اجتماعی ست. یک باور غلط در بین فیلمسازان جوان خصوصا در ...