به فیلم رای بده:
سرگذشت خانوادهای در شش دهه. روایت زندگی محتشم از 15 تا 80 سالگی که در مرگ خواهر بزرگترش خود را مقصر میداند.
اما ساختار فیلم، ساختاری کند دارد که شاید بتوانیم بگوییم داستان چارهی دیگری نداشت و حتی شاید تعمدی هم بود. با اینکه بنده از بازی ملوک که در همان ابتدای فیلم بود، خوشم نیامد، اما داستان فیلم کاری میکند که فکر کنی. فکر کن بخواهی در مورد تقابل سنت و مدرنیته و عصر روشنفکری و بخصوص روشنفکران ابتدایی ایران ...
این درام ارزشمند کیانوش عیاری که مایه اعتبار ژانر درام در سینمای ایران است، داستان یک خانواده را در پنج دوره تاریخی بازگو می کند.همانند جدایی نادر از سیمین که دروغ گویی و عواقب آن را نشان می داد, عیاری در خانه پدری، روی فرهنگی زوم کرده است که در بطن خود پنهان کاری را پرورش می دهد و همه جنایت ها و خشونت ...
خانه پدری یکی از بهترینهای سینمای فمنیستی ایران در چند سال اخیر است.
خانه پدری یک فرم تمام عیار در میزانسن ، طراحی صحنه و لباس ، حرکت دوربین و کادرهای آن و … است ، کاری کم نقص در اجرای فرم که به شدت ماهرانه و زیرکانه تاثیرش را بر محتوای اثر می نهد و گهگاه واکنش خشم و انزجار مخاطب را بر می انگیزد.
آنچه «خانه پدری» را علاوه بر حواشی متعددش تبدیل به فیلمی متفاوت کرده است بیتردید ایدهی اصلی آن است.
یونگ، ناخودآگاه را به دو لایهی فردی و جمعی تقسیمبندی میکند. لایۀ جمعی شامل زمان پیش از کودکی است؛ یعنی مضامین بازمانده از حیاتِ اجدادی؛ لایهای چونان لايههاي زمينی که حاوي فسيل جانداران و ... است، حاويِ فسيل خاطرات و ترسها و تجربیات و ... ديرينِ آدمیست. در حالی که لایهی فردی، شاملِ تمامی خاطرات ...
خانه پدری از آن دست فیلم هایی است که باید دیده شود . آن هم نه در سینما بلکه در مدیوم تلوزیون چرا که سینما در این اثر موضوعیت پیدا نمی کند و تنها کاربرد رسانه ای دارد . تماشای این اثر پس از ده سال از تولید آن مرا بار دیگر یاد فرهنگ انکار کننده خود می اندازد . فرهنگی که عملی غیر اخلاقی را انجام می دهد ...