هفت و پنج دقیقه (۱۳۸۷)

  یادم می آید «هفت و پنج دقیقه» را در زمان اکرانش در جشنواره ی سال 1387 تماشا کردم؛ در نخستین ترم دانشکده ی سینما. آن زمان فیلم به نظرم جذاب آمد؛ با موضوعی بکر و شیوه ی داستانگویی تازه. حالا پس از 9 سال و در حالی که تنها تصاویری گنگ و کمرنگ از آن در پس ذهنم بود مجدداً به تماشایش نشستم. نمی شود گفت، الگوهای روایی بکار رفته در فیلمنامه هنوز به اندازه ی همان سال ها چشمگیر و مبتکرانه اند اما این الگو هنوز هم در بسیاری از فیلم ها مورد استفاده قرار می گیرد و نمی توان آن را منسوخ یا کهنه دانست. این که داستان سه شخصیت به موازات هم روایت شوند و سرانجام به مضمونی مشترک ختم شود، آن زمان احتمالاً به شدت خاص بود و کمتر فیلمی از این الگو برای روایت قصه اش بهره گرفته بود اما امروزه همین الگو شاید کمی تکراری به نظر برسد با این حال توجه فیلمساز به مفاهیم عمیق انسانی، و بررسی تضادهای مرتبط با مسئله ی «حیات» و «مرگ» آن چنان در فیلم جاافتاده و بر قالب آن نشسته است که نمی توان به سادگی از آن گذر کرد و محتوای غنی و محترم فیلم را موضوعی رنگ و رو رفته و تکراری دانست. به عبارتی، شاید الگوی روایی فیلم، امروزه تا حدی تکراری به نظر آید اما محتوای آن محتوایی نیست که بر اثر گذر زمان رنگ ببازد و تکراری به نظر آید. آن چه در هر سه روایت به لحاظ محتوایی حائز اهمیت است، رویارویی سه زن از سه ملیت مختلف با بحران هایی در ظاهر متفاوت اما درواقع واحد است. هر سه زن، که در موقعیت مکانی یکسانی قرار دارند، در روابط زنانشویی شکست خورده ای به سر می برند و بروز رویدادی، آن ها را مصمم به خودکشی کرده است، مضمونی که از قضا موضوع رمان تحت نگارش یکی از زنان (آنت) -با بازی درخشان ایزابل پاسکو- نیز هست. شاید روایت موازی رخدادها ...ادامه مطلب