عصبانی نیستم (1392)

نوید فیلم، ما هستیم. در قابهایی بسیار خوب، نوید با ما حرف می‌زند. نوید خودمان را به ما نهیب می‌زند. نوید این منفعل بودنمان را نشان می‌دهد. نوید هشدار می‌دهد. نوید آینده‌ای نه چندان دور از ما را که ممکن است به آن برسیم، نشان می‌دهد. نوید درون ما را نشان می‌دهد...

فیلم "عصبانی نیستم" ساخته رضا درمیشیان سینما نیست و نهایتا یک "فیلم مقاله" است.

شخصیت اصلی داستان (نوید) به درستی نمایش داده می شود و بسیار خوب پرداخت شده است. شخصیت او در سطح باقی نمی ماند به عمق وجودش میرود، به خاطراتش و به رویاهایش و با به تصویر کشیدن حرف زدن هایش در رویا با خودش جنبه های درونی او نیز به خوبی پرداخت می شود

در «عصبانی نیستم» تمامی عناصر به زیبایی با هم جفت و جور شده اند؛ از حرکات تند و تنش آمیز دوربین روی دست گرفته تا تدوین کوبنده و خوش ریتم هایده صفی یاری که کاملاً با جنس و بافت فیلم و دغدغه های شخصیت اصلی آن هماهنگ است. مثلاً دوربین در بخش هایی که نوید دچار تنش و ناآرامی ست با سرعت فراوان او را همراهی ...

شاید اولین نکته‌ای که بسیاری از منتقدان در موردش، در مورد این فیلم به آن بپردازند، اکران این فیلم بعد از پنج سال است. مهم‌ترین نکته نیز همین است. فیلم، بعد از بدقولی‌های بسیار، بالاخره اکران شد. اکران فیلم‌های توقیفی نشانه خوبی است. اما توقیف بودنشان نه. اکران شدن این فیلم‌ها، نشانگرِ بهتر شدن وضعیت ...

سینمای درمیشیان دارای لحن انتقادی ست هدف و انسجام داستانی در فیلم هایش موج می زند

"عصبانی نیستم" دومین فیلم ساخته رضا درمیشیان است اما به لحاظ اکران با توجه به توقیف طولانی سومین فیلم اکران شده او بشمار می رود. در این فیلم نیز او همچنان دغدغه هم نسلی ها ی جوان خود- دهه شصت - را دارد و از وقایع کما بیش واقعی الهام گرفته است.

با فیلمی مواجهیم که نمی تواند سوژه و حدیث نفس مدنظرش را درونمایه دار و روایت مند کند. فیلمی که فیلمسازش عادت دارد عصبیت و خشم شخصی خود از اتفاقات جامعه را مستقیماً وارد لحن و روایت فیلم کند! فیلمی که نمی تواند بخش قابل توجهی از داستان شخصیت و موقعیت اش را نمایشی روایت کند. فیلمی که برای روایت آدم ها ...

نقدی بر فیلم «عصبانی نیستم»