عصبانی نیستم

نامزدهای بیستمین جشن بزرگ سینمای ایران(خانه سینما) اعلام شد.

سینما است و مرگ‌های دردناک، تراژیک و خاطره‌انگیزش. سینمای ایران هم چنین قهرمانانی را در تاریخ خود کم نداشته است که با مرگشان جاودانه شده‌اند. هرچند کارکرد مرگ قهرمان و چگونگی‌اش در فیلم‌های کلاسیک ایرانی با آثار متاخرتر تفاوت‌های شایان توجهی دارد، اما همه‌شان از یک آبشخور، سیراب می‌شوند.

اعتراض رضا درمیشیان به توقف پخش تیزرهای «عصبانی نیستم!»

اعتراض رضا درمیشیان به حذف باران کوثری از تیزر «عصبانی نیستم!»

بزرگترین افتخار دولت در حوزه سینما تنها این بوده است که توانسته شماری از فیلم‌های توقیفی را اکران کند اما به چه قیمتی؟ مثلا «عصبانی نیستم» که الان روی پرده سینماهاست چه ربطی به نسخه اصلی سانسور نشده‌اش دارد؟ فیلم همه منطق شخصیت‌پردازی‌اش را از دست داده و تبدیل به اثری چندپاره شده است. اگر فیلم کامل را دیده باشید و این نسخه را در سینما ببینید تنها عصبانیت ناشی از قیچی قیچی کردن فیلم با شما خواهد ماند و اصلا به این فکر نخواهید کرد که «دم دولت گرم که فرصت اکران این فیلم‌ها را فراهم کرد!» خلاصه که اوضاع سانسور و توقیف در سینمای ایران نه تنها بهتر نشده که بدتر هم شده، به تعداد توقیفی‌ها و بیشتر از آن ساخته نشده‌ها اضافه شده است و از طرف دیگر فیلم‌هایی هم که ساخته می‌شوند محافظه‌کارانه‌تر و باسمه‌تر از هر وقت دیگری هستند.