احضار (۱۳۹۹)

در بستر هنر، قبل از نقد باید تعریف نقد را بدانیم. نقد، گفتمانی راجع به یک اثر هنری است. اثری که هدف منتقد از نقد آن، بیان ارزش یا بی ارزشی آن اثر است. اگر اثر هنری (اینجا منظور فیلم است) حقیقتاً هنری نباشد و صرفاً توهم هنر را به وجود آورد، در واقع در حال توهین به شعور مخاطب خود است. همچون نقاشی هایی که امروزه در نمایشگاه های ایران با قیمت های صعودی و سربه فلک کشیده به فروش میرسند و فقط خدا و خالق خود اثر می‌داند که آیا این هنر است یا توهم هنر.  سینما اما یک تفاوت اساسی با 6 هنر قبلی دارد و آن هم عامه پسندی و جنبه ی سرگرمی تجاری اش است.پس اگر فیلمی صرفاً برای سرگرمی فرستاده شده ارزشش بالا تر از فیلمی است که توهم هنر در آن موج میزند. وضعیت امروزه ی صدا و سیمای ما چیزی فراتر از حد وخیم است. اگر این مسئله را قبول ندارید کافیست به ساخته ی جدید علیرضا افخمی، یعنی احضار نگاهی بیندازید.شاید به یاد ضرب المثل چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است بیفتید... احضار، جدید ترین ساخته‌ی علیرضا افخمی، آرشیویست درجه یک صدا و سیما، سریالی است که توهم هنر دارد و به شعور مخاطب توهین میکند. خشم قسمتی از وجود آدمی است و خشم در نقد مسئله ی بدی نیست. این نقد نیز مخرب نیست، بلکه سازنده است. اگر میگوییم احضار به فلان دلیل فیلمی بی محتوا.. غیر هنری.. غیر سینمایی و حتی یک سرگرمی سخیف و تحریف شده است، دلیل ما اصلاح این روند غیر هنری در صدا و سیما و در نهایت سینما است. اگر صدا و سیمای ملی همچنان ضعیف عمل کند، هجوم ماهواره و سفارشات کثیف با سیاست های پشت آن هر چه زود تر جامعه را فرا میگیرد. پس نقد احضار یک نقد سازنده است. یک آگاهی بخشی کلی برای کسانی که میگویند باید به سلیقه های مختلف احترام گذاشت. اگر ...