نرگس مست (۱۳۹۵)

   نرگس مست ساخته سید جلال الدین دری یک شاعرانه متمرکز بر موسیقی و خیال است که توانسته تکنیک عروضی شعر را در تدوین و نه میزان سن به بلوغ روایی رساند . شعر همواره در ستایش از زیبایی سروده می شود و موسیقی به عنوان هنر نامتناهی ابیات را با خود به فرای تخیل انسان می برد . این ویژگی به وفور در برخورد استاد پیشکسوت با نسل جدید این جامعه هنری و چگونگی درک آن دیده می شود . «نرگس مست» اگرچه در برخورد ابتدایی شاید یک تقلید از سینمای شاعرانه غرب باشد اما به تنهایی می تواند سینمای ایران را از تبدیل شدن به یک بنگاه اقتصادی نجات دهد و در پس خیال خود معنای شاعرانه تولید کند .  *موسیقی و دیگر هیچ  شیوه پرداخت قصه برخورد موسیقی کلاسیک با مدرنیته نیست . چرا که به نظرم موسیقی علم دیروز و فردا نیست و همواره در حال شکل گرفتن به میل خیال مولف است . این ویژگی شاید شدت و ضعف آن را نسبت به دگرگونی ابزار موسیقی در بر نگیرد اما ادبیات را به خوبی با این ویژگی تعریف می کند . اساسا نظرم بر این است که از پس موسیقی هنر های دیگر خلق می شوند . ابتدا موسیقی در ذهن مولف جاری شده و گاه آن به صورت رمان ، نقاشی ، شعر ظاهر می شوند . اگر هیچ کدام این سه هنر توانایی ترجمه زبان موسیقی وارده بر ذهن مولف را نداشته باشند آن گاه با توسل به ابزار موسیقی نسخه تضعیف شده آن به صورت موسیقی به گوشمان می خورد . در فیلم «نرگس مست» نیز با این مولفه روبه رو می شویم . در واقع سینما که تلفیقی از هنر های نام برده شده است و تصویر برداری تخیل مولف را از فیلتر واقعیت عبور می دهد ، نسخه تضعیف شده ای از یک حماسه شاعرانه – عاشقانه را می بینیم که با محدودیت های موجود در واقع تنها چند درصد آن به نمایش در آمده است . سید جلال ...ادامه مطلب