یک قناری، یک کلاغ (۱۳۹۵)

   در ابتدا لازم می‌بینم نگاهی به پوستر فیلم بیاندازم. پوستر فیلم، پوستر به شدت بدی است؛ هچون تیتراژ آغازین فیلم. ابدا پوستر فیلم توانایی شناساندن فضای فیلم به مخاطب را ندارد؛ بلکه حتّی این پتانسیل را دارد که تماشاگر را به سوی یک نوآر ایرانی هدایت بکند_گویا بازار این ژانر در ایران گرم شده است_. شاید یک اتفاق جنایی نقطه شروع فیلم باشد امّا پس از آن تم فیلم جنایی در کار نیست و تمام فیلم حول درام و کشمش شخصیت‌ها شکل می‌گیرد. پوستر فیلم در حال حاضر این گونه می‌نماید که گویی حبیب رضایی جنایتکار است و اسلحه‌کش؛ و هنگامه قاضیانی نیز قربانی. امّا آیا این گونه بود؟ امّا یک چیز پوستر خوب است. آن هم لوگوی فیلم؛ یک قناری که قرمز نوشته شده و گویی این رنگ قرمز آن می‌چکد. یک کلاغ هم که سفید رنگ نوشته شده؛ یعنی حالت کلاغ_ به دنیای استعاری فیلم رجوع شود_ غلبه دارد و اوضاع شخصیت اول فیلم، هنگامه قاضیانی، به کلاغ‌های شوم بیشتر می‌ماند. این لوگو بر خلاف طرح کلی پوستر دلالت‌گر دنیای فیلم است.  فیلم ترسیم‌گر رابطه زن(هنگامه قاضیانی) و شوهری(حبیب رضایی) بعد از یک شلیک سهوی است. بعد از صحنه شلیک تیتراژ شروع می‌شود. تیتراژی به شدت بد. گویا با تیتراژ یک انمیشین یا یک اثر فانتزی از تیم برتون طرف هستیم. بعد از این شلیک است که بحران ایجاد شده است. امّا ما بحران را دیده‌ایم؟ نه. ما با پیشرفت داستان و به زور بعضی از احتمالات، می‌توانیم بفهمیم آن بحران چه بوده است و _مهم‌تر از آن_ چگونه شکل گرفته است. احتمالا این‌گونه بوده که بعد از آن حادثه مرد احساس گناهی کرده و خود را نبخشیده است. و این انتظار را هم داشته که زن نیز نباید او را ببخشد امّا زن بخشیده است؛ ولی با رفتار مرد، دلسرد می‌شود. زن در در نهایت مردد می‌شود ...