انارهای نارس (1392)

فیلم روایتی کند و بدون کشش از زندگی زوجی از طبقه کارگری است که بر جزئیات غیر دراماتیک زندگی روزمره آنها متمرکز شده است. در ادامه دو پاره شدن قصه و پرداختن به زندگی و مشکلات پیرزنی که دچار آلزایمر شده و زن جوان پرستاری او را بر عهده دارد، همین قصه کند و کم‌جان را از ریتم می‌اندازد.

تمایز و تفاوتی که فیلم انارهای نارس با برخی دیگر از فیلم های جشنواره دارد روایت شاعرانه و گرافیکی بی نظیر فیلم و خلوص سینمایی آن است. سینمایی وابسته به لحظات ناب تصویری سکوت های طولانی معنادار و محاوره های بیان کلامی که جنبه شعری و گرافیکی فیلم را تشدید می کند به طوری که بدون شک نقش تصاویر روزبه رایگا و صداهای بهروز معاونیان را در خلق فضای اصیل فیلم را نباید فراموش کنیم.