روسری آبی (۱۳۷۳)

   روسری آبی اثر رخشان بنی‌اعتماد را می‌توان از نام و ظاهرش شروع کرد تا رسید به اجزای درونی‌اش. فیلمی است که نام گذاری‌اش چنگی به دل نمی‌زند. انتخاب نام فیلم به صرف وجود یک روسری رنگی که گاهی آبی است و گاهی هم به رنگ قرمز در می‌آید چه چیز را می‌رساند؟ اگر به جای روسری آبی، روسری قرمز یا بنفش بود چه می‌شد؟ به راستی نام بهتری نبود که برای این اثر انتخاب شود و حداقل مفهوم یا جذابیتی داشته باشد؟ این ایراد بنی اسرائیلی نگارنده نیست بلکه بدسلیقگی فیلم‌ساز است در انتخاب نامی برای اثرش. تیتراژ ابتدایی هوشمندانه است و خیلی سریع فضا را برای مخاطب روشن می‌کند و تماشاگر اطلاعات اولیه را به دست می‌آورد. سپس لانگ شاتی از مزرعه گوجه فرنگی را می‌بینیم و ارتباط وانتی که به دنبال کارگر بود را با این مزرعه متوجه می‌شویم. اما ورود رسول _ با بازی عزت الله انتظامی _ به کارخانه و نمای معرفی او به شدت باسمه‌ای است. چهارتا بشکه گوجه‌ی گندیده را آماده گذاشته‌اند سر راه تا او بیاید لگدی بزند و آن‌ها را چپ کند تا ما بفهمیم با شخصیتی خوب و آدم حسابی طرف هستیم که حاضر نیست رب خراب را تحویل مشتری دهد و کارگری که خودش را از قبل آماده کرده برای تی کشیدن و پاک کردن خرابکاری. اما بازی انتظامی در این فیلم بد نیست. اگرچه که بازی گلاب آدینه در نقش کبوتر، ماندگارترین بازی این فیلم است. پس از رسول نوبت به معرفی نوبر با بازی معتمدآریا می‌رسد. شخصیتی غد، حاضرجواب، تا حدی طلبکار و حتی کمی هم وحشی. شخصیت او برای تماشاگر به خوبی ساخته می‌شود اگرچه که در برخی از صحنه‌ها لجبازی‌های او باورپذیر نیست و بیشتر به ادا و اطوارهای دخترهای لوس شهری می‌ماند تا زنی رنج کشیده و نیازمند کار. مثل صحنه‌ای که هنگام روضه، چایی را ...