شیار 143 (۱۳۹۲)

شيار 143 فيلم بدي است كه نان ايده يك خطي اش را مي خورد. اگر به جاي شهيد بگذاريم فرزند چه مي شود؟ فيلم و پرستيژ كاذبش به كل از بين مي رود. براي ساختن انتظار مادر شهيد، بايد از انتظار معين مادري خاص براي فرزندي خاص- نه عام- بگوييم. اساسا از طريق چگونگي انتظار به انتظار مي رسيم نه برعكس. از اينجا ست كه زمان - و گذرش - معنايي جدي مي يابد: حالازمان انتظار. در فيلم زمان كاركردي دراماتيك- و كاركردي هستي شناسانه- ندارد. نه فيلمساز مي فهمدش و نه طبيعتا ما. بايد فرق يك انتظار معين چهار ساله با يك انتظار 15 ساله را درك كنيم- يعني حس كنيم – كه نمي كنيم. اگر چند جمله چهار سال گذشته يا هفت سال و 15 سال را از فيلم حذف كنيم چه مي ماند؟ هيچ. پس انتظاري در كار نيست. شيار فيلم كوتاه - يا مستند داستاني- نيم ساعته يي است كه بي خودي كش آمده و تبديل به يك فيلم بلند كسالت بار شده. فيلمنامه يي براي فيلم بلند در كار نيست. خرده پي رنگي يا در كار نيست يا رويش كار نشده – مثلاقصه نامزدي -. فيلمنامه افت و خيزي ندارد و كش و قوسي. هيچ كدام از آدم هايش شناسانده نمي شود. شخصيت اصلي مادر نيست و مادري نمي كند. بيشتر خواهر است: هم از لحاظ سن بازيگر نقش مادر و فرزند اش و هم رابطه اين دو. يونس تا آخر فيلم هم پرداخت نمي شود: نه از طريق خودش و كنش هايش، نه از طريق واسطاش مادر. شوهر يا پدرغايب نيز قصه يي ندارد. سختي نبودن يونس در زندگي الفت حس نمي شود، چرا كه او به طور كليشه يي به سبك همه زنان روستايي ما فقط نان مي پزد، فرش مي بافد و ورجه وورجه مي كند. راديو به كمر بستن هم در سطح يك اداي نمايشي باقي مي ماند. با آن زيست نمي كند. ترفند مصاحبه با افراد ظاهرا نزديك با يونس – كه چندان نمي شناسيم شان - دردي دوا نمي كند. نشان ...