شیرین (۱۳۸۷)

به بهانه خبر ویران کننده سفر کیارستمی که مرگ نبود و سفری بود از میان گندم زارهای «باد ما را خواهد برد» ؛«شیرین» را دوباره دیدم.یکی از شاهکارهای او.فیلمی که باید آن را در نگاه زنان سینمای ایران و در میان لب گزیدن ها و تلخ خنده ها و اشک هایی که به سرعت بر گونه ها غلطان است, نگاه کرد.فقط صداهایی را شنید که در نگاه این زنان که همه گویی شیرین هستند, تبلوری تازه یافته است.فیلمی که از ابتدا تا انتهایش مرگ است. سوگواره شیرین برای نگاه فرهاد و آغوش خسرو.سوگواره زنان این سرزمین و عاشقانی که قرار نیست هیچ وقت عاشقی کنند؛ عاشقانی که یا دیر می رسند و گردی از معشوق به جا مانده, یا هرگز نمی رسند. زنانی که عشق را در پشت پلکهایشان پنهان می کنند؛ تا به یک مژه بر هم زدن ,با اشکی داغ از گونه هایشان جاری شود و راز مگویشان را بر دروازه های شهر جار زنند.شیرین شاهزاده ارمن مرثیه برای کیارستمی می خواند و زنان این سرزمین که شاعرانگی مردی چون او برایشان بهشتی دست نیافتنی است ،در سوگش مویه می کنند.کیارستمی برای ایشان چون فرهاد است که شیرین واسب چموشش را روی دوش خود گرفته و از کوه عشق بالا می رود.فیلم« شیرین» مرثیه ای برای کیارستمی است و باید آن را مراسم ختمی دانست ,که کیارستمی برای خودش تدارک دیده ,تا همه زنان سرزمینش برایش با صدای بلند گریه کنند.  کیارستمی مرگ را هم به بازی گرفته بود و قرار نبود بمیرد, که سرشار از شور زندگی بود، وقتی در میان گندم زارهای «باد ما را خواهد برد» نجوا می کرد که از پیری بدتر,مرگ است و افسوس این جهان زیبا را می خورد؛ که بعد از مرگ دیگر از دیدنش محروم می ماند؛ آنگاه که نگاهش خیامی بود: گویند کسان بهشت با حور خوش ...