قصه ها (۱۳۹۰)

قصه های رخشان بنی اعتماد همچون سایر آثار ایشان اصیل است و قائم به ذات .فیلمی که پتانسیل تبدیل شدن به یک اثر شعارزده را دارد؛ تأثیرش را در همان تک سکانس های درخشان می گذارد و از این خطر بزرگ به سلامت می گذرد .و این مهم در گرو کارگردانی حساب شده و بازی های یک دست و روان و فیلمنامه بی نقص آن است.بنی اعتماد آنقدر برای مخاطبش و بالاتر از آن برای فیلمش احترام قائل است که حتی نقش شوهر نرگس را که فقط قرار است صدایش را بشنویم؛ به یک بازیگر حرفه ای چون صابر ابر می سپارد و این درسی است برای سینمایی که نقش اول هایش را هم این روزها به حراج گذاشته است. اگر مخاطب, عباس و معصومه زیر پوست شهر را به یاد نیاورد؛ایستادن یک زن جوان با کودکی تب دار در حاشیه یک اتوبان می تواند او را درگیر کند و نگاه زخمی مهراوه شریفی نیا, تا روزها همراهش باشد.چقدر خوب ظاهر شده است شریفی نیا ,همه کارنامه بازیگری اش از ابتدا تا همین کیمیا یک طرف و آن سکانس قصه ها یک طرف. وقتی کارگردان با دردهای اجتماعی سلفی نگیرد و دردها در او ته نشین شده باشد, خروجی اش قصه ها می شود.نمونه جعلی همین نگاه اجتماعی,استراحت مطلق کاهانی است؛ که اصلا نمی توان تنهایی آدم ها و پریشانی زن های درمانده اش را درک کرد؛ چرا که کارگردان با معضلات اجتماعی شوخی می کند و بیشتر فضای جفنگ حاکم بر روابط آدم ها برایش اصالت دارد تا بی پناهی یک زن, در شهر بی در و پیکری چون تهران و وقتی این نگاه با پیاز داغ هنرمند آوانگارد معطر می شود ,چیزی از هر دو باقی نمی ماند. دقیقا مثل اینکه یک نفر در آستانه سقوط در دره ای عمیق است و جماعتی در حال گرفتن آخرین عکس ها از او برای به اشتراک گذاشتن در فضای مجازی.مهم نیست حلیمی را در کدام فیلم بنی اعتماد دیده ایم؛ ...ادامه مطلب