شیطان نئونی

امتیاز منتقد: 3 ستاره نیکلاس ویدینگ ریف امسال با فیلمی در کن حضور دارد که فوق العاده غیر طبیعی ، مضحک و اعتراض برانگیز  است اما به طرز ماهرانه ای کاری کرده که شر و پلیدی خالصی در فیلم موج میزند. فیلم ویژگی ها و قابلیت های عالی ال فانینگ را به نمایش می گذارد که این طراوت ، تازگی و شادابی او دلیلی برای تماشای فیلم است ، تازگی ای که به طرز عجیبی در طی سفر اجتناب ناپذیر او به دل تاریکی باقی می ماند . این داستان خون آشامی و آدم خواری تاثیر بسیاری از آثار برت ایستون الیس گرفته است به خصوص در صحنه ی مربوط به مراسم مد لس آنجلس . اگر اندی وارهول می خواست فیلم The Addiction ابل فرارا را بازسازی کند چیزی شبیه این فیلم می شد و یا اگر فرارا می خواست فیلم Zoolander 3 را بسازد چیزی شبیه به این فیلم می شد. تماشای این فیلم اگرچه طاقت فرسا است ولی ویدینگ رف یک سبک بصری حقیقی را به نمایش می گذارد ، او آنقدر صحنه های بدون دیالوگ را کش می دهد که تبدیل به حالتی کابوس وار فراتر از روایت فیلم می شوند. کارگردان سرسختانه و بدون ترس از کلیشه ها عمل می کند بطور مثال با این که این فیلمی لس آنجلسی است ولی او استخر شنایی خالی را نشان می دهد . او ضربه های موسیقی متن فیلم را به صورت سرگرم کننده ای با موسیقی فیلم های ترسناک ایتالیایی تلفیق کرده است ، آکورد ضرباندار برای چیزهای ترسناک و ساز های زایلوفون طنین دار برای لحظه هایی که دختر کوچولوی فسادپذیر و بیگناه را می بینیم. با این حال باید بگویم که این فیلم به قدرت فیلم های پیشین فیلمساز نیست و خبری از آن تعادل قدرت / پوچی نیست و برخلاف فیلم بسیار مسخره و کمتر درک شده ی "تنها خدا می بخشد" این فیلم به صورت اذیت کننده ای با کاراکتر اول خود نمی ماند ...ادامه مطلب