برف (۱۳۹۲)

سومین فیلم سینمایی مهدی رحمانی پس از «دیگری» و «پنهان»، نقطه تلاقی او با یک فیلمنامه‌نویسی خوش‌قریحه است. زاویه نگاه خاص حسین مهکام به انسان پس از «آدم»، «هیچ»، «بیست» و «گهواره‌ای برای مادر» در تلفیق با دغدغه‌مندی‌های به‌روز رحمانی، سازنده فیلمی است از جنس سادگی روزمرگی که در دل خود پیچیدگی از نوع زندگی امروز دارد. «برف» قصه یک روز از زندگی خانواده‌ای است که همه تلاش می‌کنند شرایط را برای رسیدن به یک هدف نمایشی آماده کنند و این هدف چیزی نیست جز آمدن خواستگار برای دختر کوچک خانواده (سارا- آناهیتا افشار)؛ خواستگاری که قرار است آرزوهای فروخورده سارا را برآورده کند ولی به گفته بهتر قرار است آبروی ازدست‌رفته خانواده را بخرد؛ آبرویی که از مطلقه‌بودن سارا تا ورشکستگی خانواده، به رهن‌رفتن خانه ویلایی قدیمی، به‌زندان‌رفتن پدر (جلیل) برای چک بی‌محل، خرج‌شدن چک موسسه خیریه توسط مادر (هایده- رویا تیموریان) برای بدهی‌های مجید (افشین هاشمی) و... را شامل می‌شود. در فیلم «برف» با برشی کوتاه از زندگی خانواده وزیری مواجه می‌شویم که در حال غوطه‌ورشدن در سراشیبی سقوطی است که برای خود طراحی کرده است. درواقع در این 24 ساعت شاهد هستیم که چگونه با پیچیده‌تر‌ شدن کلاف شرایط، هر یک از افراد خانواده تلاش می‌کنند همه‌ چیز را برای برگزاری بی‌ کم‌ و کاست مراسم خواستگاری آماده کنند و از اینجاست که این خواستگاری تبدیل می‌شود به هدفی که انگار موفقیت در آن به‌منزله حل همه مشکلات خانواده است. نمایشی‌بودن این هدف یعنی خواستگاری را می‌توان بیش از هر چیز در ساختار روایی فیلم مورد توجه قرار داد که آن را تبدیل به یک مک‌گافین کرده است. به مفهوم هدفی نمایشی که قرار است تمهید و فرصتی باشد برای شخصیت‌پردازی کاراکترها ...