هجوم (۱۳۹۵)

مثل فیلم ماهی و گربه جذاب و البته در سطحی بالاتر از آن ! طراحی صحنه فوق العاده و پر جزئیات مکری در فیلم جدید خود نیز از سبک مورد علاقه اش استفاده کرده. یک سکانس-پلان طولانی که کل فیلم را در بر می گیرد این سبک فیلم نیاز به دکوپاژ بسیار دقیقی دارد که لحظه‌ای خطا نباید در آن بوجود بی آید که به خوبی این کار انجام شده داستان پردازی کاملا متفاوت که رگه های جنایی و ترسناک دارد این فیلم فضایی مسحور کننده و پردازشی جذاب دارد که شما را وارد دنیای جدیدی می کند. بطوری که بعد از خروج از سینما تا لحظاتی لذت "تازگی" را تجربه می کنید. دقیقا مانند حس بعد از خواندن یک رمان جذاب.. و در اخر به مخاطبان عام پیشنهاد نمی کنم.

من ندیده ام و نمی‌دونم از چه قرار فقط محض اطلاع ظاهراً در جشنواره ای در بخش فیلم های همجنسگرایانه نامزد شده!

فیلم هجوم درون ذهن شما اجرا می شود نه روی پرده سینما،ان هم دقیقا بعد از خارج شدن شما از سینما. یک معمای بینظیر که باید برای حل ان به حافظه تان مراجعه کنید. البته ملاحظه داشته باشید که از حوصله ی مخاطب عادی سینما به دور است و حتی برای خاصترین مخاطب سینما هم با یک بار دیدن بر روی پرده سینما شاید پنجاه درصد از جزییات فیلم قابل درک باشد.

خاص و جذاب .. همانند فیلم ماهی و گربه بدون کات ! فیلمی که درگیرت میکند در داستان که مبادا حتی لحظه ای از فیلم را از دست بدهی .. حتی جرات یک کلام صحبت را با بغل دستی ات نداری که مبادا سرنخ را گم کنی.. آقای مکری ایران باید به وجود شخصی چون شما و تیمتان ایستاده و کف بزند.

بدترین فیلمی که تا حالا تو عمرم دیدم کارگردان مدیوم سینما رو با چیز دیگه اشتباه گرفته واسه یه مشت روشنفکر متاسفم که به خودشون اجازه میدن به مخاطب عام توحین کنن محض اطلاع رسانی میگم مخاطب خاص از مخاطب عام به وجود میاد شما بی سوادا که هیچ چیز از سینما نمی دونین توحین نکنین سینمای ما نه فورد داره نه هیچکاک مثلا نابغه ی سینمای کشورمون فرهادی هستش فقط باید گفت متاسف

به نظر من جای اینطور فیلم ها در سینمای ما خالی است واقعا . فیلم هایی که نه فقط به دیالوگ بلکه و به صحنه و تمام جزییات باید توجه بشه. اینطور فیلم ها برای وقت گذرانی نیست برای کسانی توصیه میکنند که چالش ذهنی بعد از یک فیلم را دوست دارند

فیلم اصلا مناسب مخاطب عام و افراد سطحی نگر نیست! بسیار پیچیده با داستانی فوق العاده فیلم نامه ای معرکه! اگر هدفتون از دیدن فیلم وقت گذرانی است اصلا بهتون پیشنهاد نمیکنم! اما اگر طرفدار فیلمهای پیچیده که شاید روزها درگیر اون بشید هستید حتما ببینید! به نظرم کسانی که خوششون نیومده ذره ای از فیلم رو درک نکردند و چون نفهمیدند ایراد میگرند (مخاطب عام هستند)

مگه میشد بدتر از این؟؟؟ .... سینمای ایران نمی تونه فیلم های پیچیده رو خوب بسازه بنظرم و کارگردانای ایرانی تو روایت های غیرخطی توانایی ندارن! تو این سال ها فقط دوتا فیلم با جابه جایی زمان دیدم که خوب از پس اینکار بر اومدن . اول: چیزهایی هست که نمی دانی فردین صاحب زمانی و دوم: جاودانگی فرد قادری

این فیلم فقط از نظر تکنیکی خوب بود، ولی اصلن قصه خوبی نداشت، گنگ بود، یه جاهایی ماورایی بود دیگه، الکی از روی تعصب نگید شاهکاره مکری! من خودم ماهی و گربه رو‌ دوست داشتم، ولی هجوم رو‌ نه!!! خیلی میتونیت بهتر از این باشه، سوژه عالی بود، ولی مسیر اشتباه بود! با احترام به آقای مکری

من نمیدونم چرا جدیدا این فیلم های بسیار بی کیفیت و کم مغز شدن شاهکار!

من چند ماه قبل فیلم جاودانگی رو که سکانس پلان بود رو با چندتا از بچه های دانشگاه هنر تو همین هنروتجربه دیدیم و چندشب قبل هم هجوم رو .... هردو فیلم جابه جای های زمان زیادی داستند اما بین این دوتا ، جاودانگی بنظرم خیلی بهتر بود چونکه قصه خیلی نویی داشت و خودنمایی تو فرمش نکرده بود اما هجوم خیلی خودنمایی داره و همش ادا اطواره و از یه جایی به بعد خیلی خسته کننده

يك فيلم فوق العاده حرفه ايي شهرام مكري رو ميتونم با كريستوفر نولان نزديك بدونم يك جادوگر در سينماي ايران بسيار خلاق و جسور لذت بردم از فيلم و هنوز درگيرشم

بدترین فیلمی بود که در طول عمرم دیدم

انتلکتوئال ها میخوان بگن خیلی فهمیدن از این فیلم. به نطرم یه نقطه ی بسیار تاریک در کارنامه ی شهرام مکری بود که فقط میخواست ثابت کنه که سبک هنری داره با توجه به فرم فیلم. ولی دریغ از یه محتوای درست.انقدر استعاره به کار رفته که حرف اصلی فیلم به گوش هیچکس نمیرسه. اونایی که ادعای فهمیدن میکنن بیان بگن چی بود و چی شد؟! حیف از فیلم ماهی و‌گربه که با یه همچین اثر گیج و وامونده و خلط شده از همه جا مقایسه بشه

ققنوس در تاریکی/ یادداشت میثم داودی برای فیلم شگفت انگیز هجومِ شهرام مکری نکته : این یادداشت بلافاصله بعد از دیدن فیلم نوشته شده است ، پس تمام آن برداشت شخصی نگارنده است و وحی منزل نیست ... یادداشتی بر فیلم شگفت انگیز «هجوم» نکته : این یادداشت بلافاصله بعد از دیدن فیلم نوشته شده است ، پس تمام آن برداشت شخصی نگارنده است و وحی منزل نیست ... مدت ها بود به این فکر می کردم که چرا در ایران جدا از نبود امکانات، اقدامی برای خلق دنیایی جدید مانند فیلمهایی نظیر آواتار یا مدمکس نمی شود . هجوم اما نشان داد که برای خلق جهانی تازه و گشودن پنجره ای نو رو به روی مخاطب ، لزوما به پروداکشن عظیم نیاز نیست و خلاقیت و جسارت و از همه مهمتر جاه طلبی فیلمساز است که از همه چیز بیشتر اهمیت دارد . در هجوم ، تاریکی بر گوشه ای از دنیا که دورش حصار کشیده اند ، چیره شده و مردم دارند کم کم به خون آشام هایی بیزار از نور تبدیل می شوند که برای بقا به "خون" نیاز دارند . فیلم از جایی شروع می شود که پلیس ، علی را برای بازسازی صحنه قتل سامان که یکی از هم تیمی هایش بوده به ورزشگاهی مه گرفته می آورد . کم کم ما متوجه می شویم که از طرفی علی عاشق سامان بوده و از طرف دیگر سامان به خون آشام تبدیل شده بوده و بعد از اینکه دیگر بچه های تیم به او خون اهدا نکرده بودند ، اقدام به قتل دو نفر از بچه ها کرده است و پس از آن علی او را کشته و در چمدان گذاشته و آنطرف حصارهایی که در فاصله ای بسیار دور از ورزشگاه قرار دارند ، انداخته است . اما از طرف دیگر علی می فهمد سامان یک خواهر دوقلو داشته و در اصل علی عاشق او بوده است و تمام ابراز علاقه اش به او بوده و حتی او را به جای سامان کشته است . ماموران هم گویا هدفشان این است که بفهمند آیا سامان تبدیل به خون آشام شده بوده یا نه و اگر شده بوده چه کسانی به او در پنهان شدن کمک کرده اند و آن طور که مشخص است قتل سامان اهمیت چندانی ندارد . با اینکه فیلم در یک برداشت بلند فیلمبرداری شده ، زمان و مکان و حتی شخصیت ها مدام در حال تغییر هستند و این وجه شگفت انگیز فیلم است . از این جهت فیلم خیلی به یکی از فیلم های کوتاه مکری ، محدوده دایره ، شباهت دارد . ورزشی خیالی ، چاقوی عجیب و غریب ، چمدان جادویی و نمایشگری که آینده را نشان می دهد تنها گوشه ای عناصر فانتزی موجود در فیلم هستند که به ما یادآوری می کنند ، باید ذهنیت های واقعی خود را دور بریزیم و خود را در فضای سیال فیلم رها کنیم . چون هرچه بخواهیم بین سیمرغ (نقاشی ) و خون آشام هایی که در آفتاب می سوزند ، ارتباط برقرار کنیم به جایی نمی رسیم . اگر فیلم بردمن را دیده باشید و آن صحنه هایی را که مایکل کیتون در خیالات فرو می رود و مرد پرنده ای را به جای خودش در آینه می بیند و صدای او را می شنود ، به خاطر بیاورید ؛ می توان گفت تمام فیلم هجوم در فضایی آنگونه سیر می کند . ( البته نوع فیلمبرداری هم بر این شباهت می افزاید ) به نظر می رسد فیلم در یک لحظه ، همان لحظه که علی چاقو را در قلب سامان (یا خواهرش ) فرو می کند و در می آورد ، اتفاق می افتد و بقیه آن در ذهن علی شکل می گیرد . فیلم از هر لحاظ چه فنی ، چه ایده پردازی و فیلمنامه ، خیلی خیلی خوب است و نمونه اش را حداقل من در سینمای ایران سراغ ندارم . اشارات سیاسی و فرهنگی و حتی جنسیتی فیلم را هم نمی شود نادیده گرفت . از علائم چسبانده شده روی دیوار راهرو ها ، تا دیالوگ هایی سراسر طعنه و متلک ؛ به گمانم تنها نقطه ضعف فیلم همین رو بودن موضع گیری سیاسی – جنسیتی فیلم است که می تواند مانع از این شود که ما نیز چون علی و سامان «از تاریکی فرار کنیم و در ساحل قدم بزنیم و مثل ققنوس دوباره از خاکسترمان برخیزیم »* . *اشاره به دیالوگ پایانی فیلم ...

این فیلم کاملا شبیه ماهی و گربه بود. اگر ماهی و گربه را دیدید و خوشتان آمد، این کار را پیشنهاد می کنم. اگر ندیدید باید حتما قبلش بدانید که سبک فیلم چیست. چون فیلم دارای ایماژها و کولاژهای فراوانی هست مثل ماهی و گربه و این اثر با کار دیگر آقای مکری به اسم اشکان و انگشتر متبرک ؛ زمین تا آسمان فرق دارد. ایماژهای فیلم به قدری از کولاژهایش بیشتر است که منجر به این می شود که ۹۹ درصد افراد بعد از فیلم بگن چی شد و این چی بود. پس با دقت بیشتری نسبت به ایماژها و کولاژها به نظاره فیلم بنشینید.

فیلم عجیب و خلاقانه است و نحوه فیلم برداری و روایت قصه، مشابه با فیلم ماهی و گربه شهرام مکری است. فضاسازی، نورها و المان های بکار رفته در فیلم نقش بسیار مهمی را بازی می کنند.

یک جادوی سینمایی که لحظه ای آرام نمی گذاردت. هجوم، یک سورئال موفق است که هر لحظه می تواند غافلگیرت کند. فیلمی ست که هرگز تمام نمی شود و می تواند تا مدتها با مخیله ات بازی کند.