نقد فیلم یک روز بخصوص،انسانیت یا ضروریت
بیننده در جریان مشاهده وضعیت حامد (مصطفی زمانی)،درماندگی وی را به خوبی درک می کند. حامد یک روزنامه‌نگار درستکار است که اکنون در شرایطی قرار گرفته است که راهی جز انتخاب راه غیرانسانی در پیش ندارد.مهم نیست که این تصمیم، چقدر حامد را آزار می‌دهد، او خود بهتر از هر فرد دیگری به عواقب تصمیمش آگاه است، حامد و هر فرد دیگری در شرایط وی تصمیم مشابهی خواهند گرفت. این خالصیت بی‌لهجه، نوعی خشونت پنهان در خود دارد، خشونت و ظلمی که در پس همه تصمیمات زندگی پنهان است و همین صداقت در تصویر بی‌رحمی موقعیت حامد است که فیلم را از منجلاب غرق شدن در احساسات ملودراماتیک نجات می‌دهد. جالب این است که ما تصمیم‌گیری حامد را نمی‌بینیم. در یک سکانس تصویری از حامد داریم که از آرمان‌هایش می گوید و سکانس بعدی روبروی مردی نشسته و درباره مسائلی بحث می کند که همیشه مورد سرزنش و نفرتش بوده است. این حذف رویداد، مانند آنچه در کارهای (اصغر فرهادی) می‌بینیم قسمتی از ایجاد تعلیق نیست بلکه عاملی است در جهت پرورش فضای دراماتیک داستان. وقتی بیننده این‌گونه ناگهانی و بدون هیچ حاشیه و زمینه‌ای با این حقیقت تلخ روبرو می‌شود بیش از پیش با حامد همدردی می‌کند، زیرا کاملاً در شرایط حامد قرار میگیرد. تصمیم پیش از آنکه حامد بخواهد گرفته‌شده است و او فقط صدای انتخاب بوده است.
حامد چاره‌ای جز پذیرش این مسیر نداشته است و این همان حالتی است که برای بیننده پیش می‌آید. قهرمانش ناگهان از اخلاق گرایی درستی که به آن عادت کرده است سقوط می‌کند و مخاطب چاره‌ای جز پذیرش ندارد. سقوط اخلاقی حامد هم همان‌طور که یک‌باره رخ می‌دهد، همان‌گونه هم به تمام ابعاد زندگی‌اش راه می‌یابد. حامد فرد اخلاق‌مداری است که حالا مجبور است برای نجات دادن جان خواهرش ...
بیننده در جریان مشاهده وضعیت حامد (مصطفی زمانی)،درماندگی وی را به خوبی درک می کند. حامد یک روزنامه‌نگار درستکار است که اکنون در شرایطی قرار گرفته است که راهی جز انتخاب راه غیرانسانی در پیش ندارد.مهم نیست که این تصمیم، چقدر حامد را آزار می‌دهد، او خود بهتر از هر فرد دیگری به عواقب تصمیمش آگاه است، حامد و هر فرد دیگری در شرایط وی تصمیم مشابهی خواهند گرفت. این خالصیت بی‌لهجه، نوعی خشونت پنهان در خود دارد، ...
