ارادتمند؛ نازنین، بهاره، تینا (۱۳۹۴)

  ارادتمند: نازنین، بهاره، تینا یک افتضاح فرهنگی برای سینمای ایران است. اگر واقعا در جامعه سبک زندگی چنین افرادی هم وجود داشته باشد هم نباید آن را هدف قرار داد. اساسا سینما مال به تصویر کشیدن چالش‌های سینمایی است اما فیلم مورد بحث خود یک چالش اجتماعی دارد که مطرح کردن آن در هر شرایطی برای فرهنگ ایرانی نامناسب است. مشروبات الکلی، فرزندی که پدر و مادرش را به اسم کوچک صدا می‌زند، اجتماعاتی که بی‌ریشگی از آن‌ها می‌بارد و... مال سینمای ایران نیست و به نظر می‌رسد کاهانی بعد از «اسب حیوان نجیبی است» مدام در حال به کاه‌دان زدن است. فیلم‌سازی در ایران به دو قطب این‌وری و آن‌وری تبدیل شده است. از یک سو ما به چیزهایی تاکید می‌کنیم که تکرار دوباره آن‌ها ضعف است و از سویی دیگر به اندازه‌ی ولنگار فیلم می‌سازیم که حتی خودمان هم برای دفاع از آن چیزی نداریم. متاسفانه فیلم مورد بحث بدترین شکل ارائه چالش‌های جامعه‌ای است که در حال اصلاح شدن منطقی و احساسی است. فیلم با جدیت تمام تالی فاسدهایی از اخلاق دارد که نمی‌توان آن را نادیده گرفت. *8 سال اول هنگامی که فیلم پازولینی اکران شد و بعد او را اقلیتی سیاسی ترور کردند نه به خاطر این بود که فیلم فسق و فجور  آن اقلیت را نشان می‌دهد که خود مارکی دوساد هم زیاده اقتباس کرده بلکه به خاطر این بود که فیلم برای سیاست آن موقع ضرر داشت و اصلا به روح شاعرانه فیلم‌سازش نمی‌آمد. «ارادتمند: نازنین، بهاره، تینا» برای فرهنگ جامعه ایرانی نه در یک زمان مشخص بلکه در هر زمانی مضر است. کسی که کار فرهنگی می‌کند و ادا و ادعای روشن‌فکری دارد و من تمام قد از «استراحت مطلق» او دفاع می‌کنم این فیلم را در کنار سینمایی «خانم یایا» باید دور بریزم. شخصیت‌هایی که حتی ...