سینما نیمکت (۱۳۹۴)

جمله ای از قولِ رابرت دنیرو خوانده بودم ، با این مضمون که ، " بازی در نقش های مختلف ِ سینمایی، این فرصت را به من می دهد که ، زندگی های متفاوتی را، تجربه کنم، بدون اینکه هزینه ای ، بابتِ سختی های واقعی  ی آن زندگی بدهم". شاید بتوان گفت که سینما، این فرصت را به همه ی افرادِ بشر، از کارگر و کارمند و معلم ... تا مهندس و دکتر و رییس جمهور و ... ، میدهد ، تا زندگی های مختلف و داستان هایش را ، بر روی پرده ی نقره ای ببیند، و حسش کند، و تنها با پرداخت ِ هزینه ی بلیتِ سینما، فراخورِ حال خودش، و جهان بینی اش ، و تفکراتش ، آن زندگی را تجربه کند. شاید همین ویژگی ی سینما باعث شده است که  بشر ، عاشق سینما شود، همه عاشق سینمایند و به نحوی با آن نرد عشق می بازند، یکی کمتر، یکی مثل من با نوشتنِ این متن، و یکی بیشتر. یکی مانند ناصی (با بازی  ی علی عمرانی در فیلم) ،آنقَدَر،  غرقِ در سینما و عشقِ آن است ، که وقتی  مدت هاست، فیلم و ویدئویی ندیده است، مانند عاشقی است که مدت ها،  معشوقش را ندیده است، و وقتی که به فیلم و ویدئو می رسد ، و لحظه ای که فیلم ِ ویدئویی ای در حال رفتن به درون دستگاه ویدئو است تا پخش شود وصدای دستگاه بلند می شود، مست و مدهوش می شود و این صحنه به زیبایی به تصویر کشیده شده است. مانند صحنه هایی از فیلم راننده تاکسی و گاو خشمگینِ مارتین اسکورسیزی ، آنجا که تراویس بیکل برای اولین بار بتسی ، وجیک لاموتا برای اولین بار ویکی را می بیند، همانگونه نیز ناصی،  ستایشگرانه و در نمایی اسلوموشن ، ویدئو و آماده شدن فیلم برای پخش شدن را می بیند.ناصی آنقَدَر عاشق سینما است و در ادامه هم که عاشقتر می شود ، حتی ابراز علاقه اش به مَلی (با بازی ی مهتاب ...