مادادایو

ظاهرش اگرچه مرز میان مرگ و زندگی است اما برایم تداعی زندگی با تمام شیرینی‌ها و تلخی‌هایش است. از پیری و نزدیکی به مرگ می‌گوید اما بیشترین لذت ممکن را از زندگی نثارم می‌کند؛ تا جایی که بارها به چنین پیری جوان گونه‌ای غبطه خورده و می‌خورم و خواهد خورد. هر مرتبه که تماشایش می‌کنم، برایم دلنشین تر از پیش می‌شود؛ گویی که با چشم و دلم، توامان فیلم را می‌نگرم. دوست دارم همیشه با آثار بزرگ هم‌نوعش همچون توت‌فرنگی‌های وحشی‌ برگمان و داستان توکیوی اوزو مقایسه‌اش کنم و یا حتی با زیستن و رؤیاهای خود استاد. آثاری که اگرچه با یکدیگر متفاوتند اما جملگی در یک خصیصه مشترک‌اند و آن این‌که با من صادق‌اند و احترامم را نگه می‌دارند. آرام‌آرام همه‌ی تلخی‌ها را در گوشم زمزمه کرده اما خرد و حقیرم نمی کنند. چه‌قدر ظرفیت اشک گرفتن از من دارند اما انتخاب را بر عهده‌ی خودم می‌گذارند که یا عاشقانه برای‌شان اشک ریخته یا به لبخندی از روی احترام بدرقه‌شان کنم. با این دید مادادایو برایم نه‌تنها هیچ تفاوتی با توت‌فرنگی‌های وحشی و داستان توکیو و زیستن و رؤیاها ندارد، بلکه تمام‌شان را با تمامیت‌شان به یک اندازه دوست دارم. مادادایو را به هر میزان هم که کمبود داشته باشد، صدها بار به عشق پوشالی فیلم‌ساز «هانکه» نامی که هنوز نیاموخته که با مخاطب باید همچون انسان (و نه حیوان) برخورد کرد، ترجیح می‌دهم. آری! بسیار تفاوت است میان مادادایو که از پیری و مرگ، انسانیت و نیکی و زندگی بیرون می‌کشد و عشق که از همان پیری و همان مرگ، تعفن و قتل و خودکشی ...