مالیخولیا (۱۳۹۴)

 فیلم مالیخولیا ، آخرین ساخته مرتضی آتش زمزم. روایتی غیر منطقی دارد و از این روش می خواسته مالیخولیای افراد را به تصویر بکشد. افرادی که دچار دو گانگی شخصیتی شده اند. اما این فیلم شتابزدگی در روایت دارد. شتابزدگی کنترل نشده ای که دل مخاطب را می زند. این فیلم روایتی مبهم را پیش گرفته است که با داستان هم خوانی ندارد. بی دلیل از صحنه ای به صحنه دیگر کات می خورد. کارگردان هدف مشخصی برای اینکار دارد : نشان دادن ذهن افرادی که دچار این بیماری هستند. اما این روند باید منطقی شکل بگیرد. ولی اینجا ما هیچ روند منطقی ای نمی بینیم. از همان بیست دقیقه اول خط روایی پاره می شود.  فیلم به قهقرا می رود و باز می گردد. انگار ما داریم سکانس های به هم چسبیده ای را می بینیم که هیچ ربطی به هم ندارد. شخصیت ها مدام در حال تغییر کردن است. و ما نمیفهمیم کدام واقعیت دارد و ما کدام را باید باور کنیم. در انتها میبینیم که محمد رضا هدایتی تلفن را جواب نمی دهد و تیتراژ بالا می آید. انگار همه چیز حل شده. اما فیلم به هیچ گره گشایی ای نمی رسد. و خود مخاطب بعد از دیدن فیلم دچار مالیخولیا می شود. نشان دادن مالیخولیا در کنار حفظ انسجام باید شکل بگیرد. نه یک روایت مبهم که هیچ نتیجه ای از آن حاصل نمی شود. از جایی به بعد مخاطب فقط سوال در سر دارد و به هیچ کدام از سوال ها پاسخ داده نمی شود. تنها چیزی که می فهمد این است که یکی از پرسوناژ ها دچار بیماری ای ایست. و تمام چیز هایی که ما می بینیم توهم های یکی از شخصیت هاست. شاید بتوان فهمید که این توهم ها برای ذهن شخصیتِ لیلا اوتادی است. اما گسترشی که در فیلم دیده میشود و توهم های متعدد و پی در پی را نمی توان به یک فرد تعمیم داد. نویسنده باید در پردازش توجه بیشتری می کرد. تا مالیخولیا ...ادامه مطلب