فرار از تله آفساید
دیگر برایمان عادت شده است که وقتی در تیتراژ فیلمی نام هومن بهمنش را می بینیم باید منتظر دوربینی خوش ذوق و با حوصله ای باشیم . اینبار هم همین اتفاق می افتد و ما از همان ابتدا دوربین باسلیقه ای را مشاهده می کنیم . این را گفتم تا بگویم نکته اساسی خانه ای در خیابان چهل و یکم دوربین خوب و در عین حال در خدمت ریتم و فضای فیلم است و مهمترین المانی که باعث می شود فیلم به ذوق نزند و تا انتها بشود دنبال کرد همین دوربین هومن بهمنش خواهد بود.
اما اگر بخواهیم به خود فیلم بپردازیم باید گفت برای فیلمسازی که فیلم اول خود را ساخته است بعنوان کار اول، به نسبت فیلم قابل قبولی از آب در آمده با ذکر این نکته که ریتم کند و سکانس ها و دیالوگ های اضافی و عبث به ذوق می زند که طبیعتا ضعف فیلمنامه ای ست. بله چند دیالوگ و رد و بدل های نچندان ضروری و بی روح مخصوصا در ارتباط مادران قصه با فرزندانشان ، سکانس های ابتر و عبث در بعضی موارد مانند رفت و آمد های بیهوده به دادگاه و کلانتری، تکرار مکررات مدرسه ی دختربچه قصه و... باعث شده است که مخاطب با فاصله با فیلم ارتباط برقرار کند
فیلم را می توان بعنوان فیلمی با داستان مینیمالیستی بیان کرد داستانی سرراست که کمتر به حاشیه میرود با گره ای که هرچند بسیار زیاد در سینمای ایران دیده ایم و آنهم قتل و قصاص است اما اینبار با زاویه ای متفاوت جاییکه اولیای قاتل و مقتول یکی ست، مادر خانه! پس باید بار غم اصلی را روی شانه های مادر حس کنیم اما این اتفاق چندان چشمگیر نیست و ما بیشتر با پسر مقتول و یا خانواده های دو برادر درگیر هستیم.
بعد از مدتها ما یک علی مصفا ضعیف میبینیم قاتلی که هیچ حسی بعنوان قاتل یا پشیمان از قتل در او نمی بینیم چه در اولین مواجهه با مادر بعد ...
دیگر برایمان عادت شده است که وقتی در تیتراژ فیلمی نام هومن بهمنش را می بینیم باید منتظر دوربینی خوش ذوق و با حوصله ای باشیم . اینبار هم همین اتفاق می افتد و ما از همان ابتدا دوربین باسلیقه ای را مشاهده می کنیم . این را گفتم تا بگویم نکته اساسی خانه ای در خیابان چهل و یکم دوربین خوب و در عین حال در خدمت ریتم و فضای فیلم است و مهمترین المانی که باعث می شود فیلم به ذوق نزند و تا انتها بشود دنبال کرد همین ...
