تهران شهر بدی است!
آن چه شایقی، قصد دستیابی به آن را داشته است قرار دادن دو روایت پیش رونده ی متقارن است که به یک هدف کلی می انجامند. به عبارتی، پیشرفت داستان از جانب دو شخصیت اصلی فیلم یعنی احمد (حسین یاری) و پروانه (هانیه توسلی) صورت می گیرد، بدین ترتیب که ابتدا، احمد است که بنا بر درخواست دوست دوران نوجوانی اش اصغر، به دنبال خواهر فراری او یعنی پروانه می گردد و سپس، طی سلسله اتفاقاتی، پروانه ناچار می شود که به دنبال احمد بگردد و او را پیدا کند؛ در نهایت این دو یک دیگر را می بینند. در حالی که این بخش، می بایست نقطه اوج درام باشد، کنش خاصی در داستان رخ نمی دهد، نتیجه گیری و گره گشایی در فیلم آنچنان دلچسب و مطبوع نیست و انتظار طولانی مدت تماشاگر، برای دستیابی به نتیجه ای قابل قبول کاملاً به هـدر می رود. حتی شاید بهتر آن بود که فیلمساز به دنبال مسیر دشوارتر و پر فراز و نشیب تری برای به هم رسیدن دو شخیت اصلی در پایان این تقلاها و جست و جوها می گشت تا دست کم، کشش فیلم برای مخاطب بیشتر بوده و ریتم کند و یکنواخت آن برای او آزاردهنده نباشد.
ایده اصلی فیلمنامه ایده بدی نیست. روایتی موازی از جستجوی دو شخص که هیچ گاه یکدیگر را ندیده اند برای پیدا کردن هم، بی آن که انگیزه عاطفی در کار باشد، اما نوع پردازش داستان و بی بهره بودن داستان از داستانک های پیش برنده و جذاب کار را به درامی بی کشش و خسته کننده مبدل ساخته است. برخی از داستان های فرعی درام، ابتدا جذاب به نظر می رسند. مثلاً دیدار احمد با خواهر بزرگتر پروانه که زندگی مشقت باری دارد (بهناز جعفری) یا ورودش به پانسیونی که عمه پروانه (با بازی خوب رویا تیموریان) آنرا اداره می کند در ابتدا داستان را از یکنواختی و بی کششی خارج می کند، هم چنین ملاقات او با معلم ...
آن چه شایقی، قصد دستیابی به آن را داشته است قرار دادن دو روایت پیش رونده ی متقارن است که به یک هدف کلی می انجامند. به عبارتی، پیشرفت داستان از جانب دو شخصیت اصلی فیلم یعنی احمد (حسین یاری) و پروانه (هانیه توسلی) صورت می گیرد، بدین ترتیب که ابتدا، احمد است که بنا بر درخواست دوست دوران نوجوانی اش اصغر، به دنبال خواهر فراری او یعنی پروانه می گردد و سپس، طی سلسله اتفاقاتی، پروانه ناچار می شود که به دنبال ...