نقطه کور (۱۳۹۴)

   مهدی گلستانه در سومین فیلمش سراغِ قصه یی اجتماعی رفته که البته می شود نام آن را ملودرام خانوادگی خطرناک گذاشت، قصه یی که یک اتفاق یا بحران خانوادگی را روایت می کند. اگر چه قصه گویی در سینما باعث جذابیت فیلم می شود اما باید به این نکته اشاره کرد که آیا قصه پتانسیل لازم  برای تبدیل شدن به فیلم را دارد یا خیر؟ به طوری که پرداختن به بعضی از موضوعات در سینمای ایران باعثِ مخاطب گریزی می شود ،در یک سال تعداد قابل توجه یی از فیلم ها به موضوعاتی مثل خیانت زن و شوهری، سوءظن، سوءتفاهم و شک می پردازند اما در هیچ کدام از فیلم ها فیلمساز به دنبالِ علت نمی رود و اساسا تمرکز فیلمساز نشان دادن اوج بحران است که این باعث می شود قصه ها تکراری و کلیشه ای شوند. مهدی گلستانه هم در نقطه کور بحرانی از زندگی خسرو و ناهید نشان می دهد که مضمون تکراری دارد و گلستانه نتوانسته با تمرکز در شخصیت پردازی به هدف نهایی برسد، خسرو که در منطقه ی جنوبی کشور زیر آب جوشکاری می کند بعد از بیست روز به تهران می آید اما به محض ورودش به خانه پسرچهارساله اش از آمدن یک مردغریبه به خانه در غیاب پدر می گوید این موضوع برای خسرو موجبِ شک به همسرش ناهید می شود، حالا این موضوع باعث مشاجره میان خسرو و ناهید در جشن تولد دختر ده ساله شان می شود. شاید بگویید موضوع این فیلم شباهت به فیلم سعادت آباد مازیار میری دارد. بله درست می گویید نقطه کور مخلوطی از فیلم هایی با همین مضمون است و فارغ از ایده پردازی غیرمرسوم در گره افکنی و گره گشایی ست، دلیلِ کاملا مشخصی هم دارد چرا که پایه و اساس نقطه کور با مضامین تکراری شکل گرفته و از آنجایی که فیلمساز کوششی در پردازش قصه و آدم های آن به خرج نداده نقطه کور تبدیل به یک فیلم کلیشه ای شده که نمی ...