مریخی

مريخی را بايد در ژانر علمی تخيلی تعريف كنيم. با اين همه بنظرم چاشني داستانك‌هاي كمدي و فانتزي در اين فيلم مي‌تواند اين دسته‌بندي را به چالش بكشاند. همين روند در فيلم كريستوفر نولان يعني بين‌ستاره‌اي وجود داشت با اين تفاوت كه تكيه بر واقعگرايي بيش از حد به مخاطب ديكته مي‌شود. واين از نقاظ ضعف هر دو فيلم بود.طبق قواعد ژانر شروع مريخي عالي است. يك داستانك غافلگير كننده تماشاگر را مجبور مي كند تا انتها فيلم را دنبال كند. يك تيم شش نفره در سطح مريخ در حال پايان ماموريت خود هستند. نمونه‌ها جمع آوري شده و همه سرخوشانه در حال بازگشت به سفينه هستند كه ناگهان طوفان مريخي وزيدن مي‌گيرد. مارك واتني يكي از افراد گروه مورد اصابت نخاله فضايي قرار گرفته و از گروه جا مانده است. باقي گروه به تصور مرگ واتني سفر بازگشت را آغاز مي‌كنند. اين درحالي است كه واتني زنده است. از اينجا به بعد هرچه مي‌بينيم نبرد زمان با يك تيم ويژه است كه بايد به نفع بازمانده يعني واتني تمام شود... رايدلي اسكات يك پايان خيلي شگفت‌آور براي مريخي رقم زده است. در واقع نتيجه همه اقدامات به نتيجه مي‌رسد و واتني سالم به زمين برمي‌گردد. سكانس پاياني واتني را در حالي مشاهده مي‌كنيم كه در مركز ناسا قرار است تجربه علمي و عملي خود براي زنده ماندن در مريخ را به دانشجويان جوان آموزش دهد. همين سهل و ممتنع بودن به همراه ديالوگ‌هاي طنز كمي تا قسمتي مريخي را از يك فيلم مطلق مربوط به ژانر علمي تخيلي دور مي‌كند. مريخي بيشتر فانتزي رايدلي اسكات است تا يك فيلم در سبك علمي تخيلي. مت ديمون در نقش مارك واتني كار خودش را انجام داده است. دوربين و فضا كلا متعلق به ...