لاک قرمز (۱۳۹۴)

  که ترجیح می دهم مستقیماً به سراغ آنها بروم:  اصولاً درام یا شخصیت محور است یا کنش محور. این طور که به نظر می رسد «لاک قرمز» قرار است درامی شخصیت محور باشد. فیلم کاملاً از زاویه دید دختر روایت می شود جز در یک مورد که فیلمساز به خطا می رود و زاویه دید را می شکند؛ آن هم جاییست که اکرم متواری می شود و مادر مستأصل به خانه بازمی گردد. جز در این مورد فیلمساز کاملاً موضع خود را مشخص کرده که می خواهد درامی شخصیت محور را طرح کند اما باید دید که آیا او در اجرای این مسئله موفق عمل نموده یا نه. اکرم به عنوان شخصیت اصلی که می بایست بار درام را بر دوش بکشد شخصیت آنچنان کنش مندی ندارد. نوعی انفعال و استیصال در شخصیت پردازی او نمود پیدا می کند که منهای بازی خوب بازیگر، این ضعف در پرداختن به شخصیت، منجر به آن می شود که درام میان شخصیت محوری و کنش محوری معلق بماند. به نظر می رسد "اکرم" در «لاک قرمز» بیش از آن که فاعل باشد مفعول است. حوادث پشت سر هم به او هجوم می آورند، اتفاقات سلسله وار بر سرش نازل می شوند و ظاهراً بیش از آن که کنش های درونی و شخصی او را جلو برانند او در میان خیل عظیمی از حوادث مختلف دست و پا می زند. این بدان معنا نیست که اکرم در حد یک تیپ باقی مانده، خیر! اکرم اتفاقاً تیپِ رایجِ دختری پایین شهری با پدری معتاد و مادری بی دست و پا را به مخاطب نشان نمی دهد بلکه شاید حتی ذره ای تجلی گر قشر و طبقه خانوادگی اش در جامعه نیست و برخی از ویژگی های شخصی و اخلاقی او نیز آنچنان که باید پررنگ و تعیین شده نیستند. به بیان دیگر او نه تنها معرفِ قشر و طبقه خود نیست بلکه از دختری با شرایط خود به شدت فاصله دارد و انگار از دنیای دیگری به آن خانه آمده است. به نظر می رسد او آن قدر که باید ...