دراکولا (1394)

دراکولای رضا عطاران، نه ترسناک است مثل مشابهانش در سینمای جهان، نه کمدی است مثل مومیایی 3 (که با سوژه مومیایی پرفروش آن سال ها کمدی بسازد) و هیچ چیز دیگر. شتر گاو پلنگی است که فقط لحظاتی برای دیدن دارد. نه بیشتر

سومین فیلم رضا عطاران در مقام کارگردان بعد از خوابم میاد 1390 و رد کارپت 1392 رضا عطارانی ترین فیلمی است که او تا به حال ساخته است! کاراکتر رضا عطاران با آن ویژگی های خاص خودش که بی ریا و بی خیال و تاحدی پوچ گراست شمایلی تکراری ولی جذاب برای تماشاگر ایرانی است که حاضر است به خاطر دیدن این چهره تکراری ...

"دراکولایی که به جان عطاران افتاده است."

فیلم «دراکولا» بیش‌ترین ضربه را از جانب فیلم‌نام خورده است و بی‌شک یکی از ناب‌ترین ایده‌های کمدی را به خاطر نابلدی نابود کرده است. نه آغازی درست دارد و نه پایان. نه نقطه اوج دارد و نه حتّی گره‌گشایی؛ و نه اصلاً در فیلم «درام» شکل می‌گیرد.

آنچه در این نقد بدان پرداخته ایم نگاهی به دو بعد فنی و جامعه شناختی فیلم دراکولا بوده است، که در حاشیه ی نقاط قوت و ضعف آن، به پتانسیل های فرهنگی آن نیز توجه ویژه شده است.

از همین ابتدای کار بگویم که من از طرفداران پر و پا قرص رضا عطاران هستم و او را به عنوان بازیگری خوب و در برخی مواقع کارگردانی کاربلد قبول دارم. اما آن چه درباره ی فعالیت او در قامت یک فیلمساز کمی نگران کننده است، سیری نزولی ست که کارهای او طی کرده اند.

اما هدف این یادداشت این است که عطاران در کارگردانی موفق است یا بازیگری ؟ جواب این پرسش بازیگری است، از شواهد پیداست که عطاران در بازیگری موفق تر است اگر او به سمت کارگردانی آمده است قطعا برای حدیث نفسی است که شاید در دنیای بازیگری به آن نرسیده، در واقعیت فروش بالای یک فیلم دلیل موفقیت کارگردان و بازیگرش ...