هلن (۱۳۹۴)

   آن چه فیلم به معنای واقعی از آن رنج می برد، انفعال و سرگشتگی فیلمنامه اش است. اول آن که فیلم به معنای واقعی "داستان" ندارد و متشکل از موقعیت هاییست که گرد هم آمده اند تا آن را در قامت یک "درام" عرضه کنند. دومین مشکل فیلم، شخصیت پردازی پرنقص آن است. به نظر می رسد، امیرحسین ثقفی، که اتفاقاً در کارهای قبلی خود، به توفیق نسبی (چه در زمینه نگارش فیلمنامه و چه در کارگردانی) دست یافته بود، حالا و در این فیلم، نتوانسته درک و تصور درستی از شخصیت ها، کارکرد و موقعیت آنها در جریان قصه داشته باشد، بنابراین، نه تنها دو شخصیت اصلی فیلم یعنی هلن و نسرین (با بازی های روشنک گرامی و رویا نونهالی) منفعل و سرگشته اند، بلکه کارکرد بسیاری از شخصیت های دیگر نیز نامعلوم باقی می ماند؛ خصوصاً بابی (پژمان بازغی) که آخرش هم نمی فهمیم یک قاچاقچی حیله گر و طماع است؟ به گفته خودش پدرخوانده ی آن چند نفر است؟ مهربان و دلسوز است؟ یا مردیست که می خواهد خود را به مادر هلن نزدیک کند؟ و در نهایت به هدف او از هیچ یک از کنش هایش پی نمی بریم.  یا حتا فرهاد، همسر نسرین (امین حیائی) که تنها در یک سکانس او را می بینیم و در نهایت مشخص نمی شود چرا با زن مانده؟ چرا یک روز با اوست، یک روز نیست؟ چرا با قاطعیت رهایش می کند و بعد بدون این که ببینیم چه تحولی به وقوع پیوسته مجدداً دنبال او می آید و به خانه برش می گرداند؟ تمامی این کنش های غیرهدفمند، به زعم من، نشئت گرفته از انفعال شخصیت ها در فیلمنامه است. ورود ناگهانی نسرین به داستان، قرار است کنش جدیدی در فیلم ایجاد کند، اما هیچ پیشینه ی درستی از این زن، که احتمالاً تا چند سال قبل و پیش از بر هم خوردن تعادل روانی اش زن اغواگری بوده است، دستگیر مخاطب نمی شود. دلیل این حجم از ...