گذر موقت (۱۳۹۴)

   گذر موقت سومین فیلم افشین هاشمی ساختارِ تئاتری دارد، از آنجایی که هاشمی سال هاست در تئاتر بازیگری و کارگردانی می کند و در نمایش های متعددی با بهرام بیضایی همکاری داشته پیش بینی می شد که در ساخت اولین فیلم انفرادی اش همچنان به ساختار نمایشی و اصول دیالوگ نویسی نمایشی وفادار بماند، اساسا کسانی که از تئاتر به کارگردانی سینما می آیند این وفاداری را حفظ می کنند، می شود برای اثبات این حرف به فیلم های بهرام بیضایی یا فیلم آزمایشگاه حمید امجد یا سینمانیمکت محمد رحمانیان اشاره کرد ، در این گونه از فیلم ها فرم حرفِ اول را می زند فرمی نمایشی که محتوا در بطن آن نهفته شده، به طوری که در فیلم گذرموقت اولین چیزی که نظر تماشاگر را جلب می کند فرم و جهان فیلم است جهانی نمایشی با میزانسن هایی خاص که مختص صحنه ی تئاتر است از سوی دیگر غالب فیلم هایی مثل گذر موقت شاید با سلیقه ی مخاطب منطبق نباشد اما هر چقدر که فیلم جلوتر می رود مضمون از فرم بیرون می آید و تماشاگر می تواند با کلیت فیلم همراه شود اما نکته ی مهم در گذر موقت همسو بودن فرم با مضمون است، به طور مثال در سکانس نخست که دو پیرمرد در بیمارستان بستری شده اند و دیالوگ رد و بدل می کنند شاید بسترسازی مناسبی برای شروع یک قصه نباشد اما زمانی که به دیالوگ ها و چیدمان یکدستِ میزانسن ها توجه می کنیم متوجه می شویم فیلمساز با هدف خاصی سراغ سینما آمده، اینکه فضاسازی ها و ایجاد موقعیت ها طوری شکل گرفته اند که غیرمتعارف باشند و لحن کمدی خفیف به خود گرفته اند تا تماشاگر به ورطه ی دیگری پرتاب شود تماشاگری که چشمانش به ملودرام های آپارتمانی یا کمدی های بی سروشکل عادت کرده است با دیدن این فیلم می تواند جهان تازه یی از موقعیت های ملودراماتیک را تماشا کند و ...