فیلم نه، کارت‌پستال سربازی!
«مردان آثار ماندگار» در نگاه اول اگرچه فتورمانی متوسط می‌نماید که به مدد بهره‌گیری از برخی رسوم متداول هالیوودی (مانند بهره‌بردن حداکثری از بازیگران نام آشنا) در پی جذب مخاطب است اما در روایت، آنقدر روزنامه‌دیواری‌وار و گزارشی و مستندگونه عمل می‌کند که حتی نتوان آن را با فتورمانی نازل نیز قیاس کرد.
کلونی در این تازه‌ترین و در عین حال ضعیف‌ترین اثر خود، داستان مردانی را به تصویر می‌کشد که نه اهل جنگ بلکه هنرمند و استاد دانشگاه و تاریخدان هستند اما برای یافتن آثار هنری دزدیده شده توسط نازی‌ها و جلوگیری از نابودی آثار، ناگزیر به پوشیدن لباس جنگ و عزیمت به سوی ماموریت هستند. به‌رغم این ایده و دستمایه ظاهرا خوب اما فیلم حتی در شکل‌دهی جذاب چالش مرکزی خود نیز ناموفق است و در انگیزه‌سازی برای آدم‌هایش، تنها به تک‌گویی‌های صرفا شعاری جورج کلونی بسنده می‌کند و بس.
فیلم در ژانر و لحن بشدت چندپاره است و تکلیفش با خود نیز نامشخص. معلوم نیست می‌خواهد جنگی باشد یا درام و کمدی یا ماجراجویی و تاریخی یا تراژدی؟ و شوربختانه اینکه نه تلفیقی از اینهاست و نه هیچکدام از اینها. تغییر لحن‌ها، غالبا ناگهانی است و جامپ‌کاتی، بی‌آنکه چندان به کار درام بیاید. در قصه‌گویی نیز وقایع آنقدر بی‌سیر و جامپ‌کاتی و پلات‌ها آنقدر کمرنگ است که مخاطب را نه به سوی مقصد مطلوب کلونی رهسپار می‌کند و نه با شخصیت‌های مطبوع کلونی آشنا.
کلونی و هسلوو به عنوان فیلمنامه‌نویسان اثر، به آدم‌هایشان حتی در قامت آدم‌های فیلمی مدیوم‌شات هم نمی‌پردازند و این سبب ...
«مردان آثار ماندگار» در نگاه اول اگرچه فتورمانی متوسط می‌نماید که به مدد بهره‌گیری از برخی رسوم متداول هالیوودی (مانند بهره‌بردن حداکثری از بازیگران نام آشنا) در پی جذب مخاطب است اما در روایت، آنقدر روزنامه‌دیواری‌وار و گزارشی و مستندگونه عمل می‌کند که حتی نتوان آن را با فتورمانی نازل نیز قیاس کرد.
کلونی در این تازه‌ترین و در عین حال ضعیف‌ترین اثر ...