جرم (۱۳۸۹)

نوشتن از فیلم جرم کار بسیار سختی است. چون در وهله ی اول باید تآسف خورد که فیلمساز بزرگی همچون مسعود کیمایی که چند فیلم اصلی و بسیار تآثیر گذار تاریخ سینمای ایران را ساخته، چرا امروز به اثری بسیار بد و فیلم نشده ای به نام جرم  رسیده است و  در وهله ی دوم برای اعلام موضع و نقد فیلم واقعآ نمی توان تصمیم  گرفت که از کجای فیلم شروع کرد. چون به حدی ساختار وا رفته و خود مضمحلی دارد  که هر طرفش را بگیری، سمت دیگر از هم فرو می پاشد و نمی تواند سرپا بماند. فیلم طبق معمول مانند دیگر آثار فیلمسازش در مورد ناملایمات اجتماعی در پس  جوانمردی، رفاقت و اعتراض فردی است. رضا سرچشمه(پولاد کیمیایی) قهرمان فیلم  به عنوان یک مزدور با همراهی دوستش دست به تروری می زند و پس از فراری دادن رفیقش از مهلکه، زندان را به جان خریده و سپس در روند روبه جلو فیلم می فهمیم که خانواده دوست است و تلاش دارد  برای کودکش نقش یک پدر و برای همسرش نقش شوهری فداکار را بازی کند البته با  حفظ  اصول هایش. اما تمامی این روایت چه در شخصیت پردازی و چه در پیرنگ فیلم به شدت شلخته و فاقد المان های منطقی است. اگر زمانی در قیصر آن شور عصیانگر و آنارشیستی را می دیدیم در جرم خبری از این حس و حال نیست بلکه توهمی از رفتار اعتراضی یک لات جنوب شهری است که تمامی اکت هایش بی مورد، بی منطق و اتفاقآ بی اصول اند. و یا اگر روزی در گوزن ها معنای رفاقت را با یک کنش و واکنش رئالیستی و همذات پندارانه درک می کردیم به طوری که آن رفاقت و از خود  گذشتگی اش برای بیننده لمس می شد امروز در جرم شبحی از این تعاریف در اتمسفر  پوشالی و حتی بی هویت فیلم جریان دارد. رفاقتی که به هیچ وجه نه ملموس است و نه قابل ...