در دل زندگی
«نفس» فیلم خوش ساختی است. کارگردانی خوبی دارد. تصاویرش ناب و مبتکرانه اند و حرکت های درست دوربین و اندازه دقیق نماها کاملاً منطبق بر ژانر آن است، بازی هایش بهترین بخش کارند اما فیلمنامه ی آن اشکالاتی دارد که نمی توان به صرف دوست داشتنی بودن فیلم از آن ها چشم پوشی کرد. «نفس» فیلمی به شدت رئالیستی است با خیل عظیمی از جزییات. پرداختن به این خیل عظیم جزییات اتفاقاً به دل چنین فیلمی می نشیند و با دنیای کودکانه ی دخترک (با بازی درخشان ساره نورموسوی) عجین و منطبق است اما اشکال بزرگ کار این است که این جزییات در یک «بی بستری» شکل میگیرند. فیلم برشی است از زندگی یک دختربچه ی حاشیه شهری با آرزوهایی بزرگ. قطعاً اندیشه ی باز و ناب آبیار را در شکل گیری چنین ایده ای و پرداخت دقیق به آن می ستایم اما همچنان فکر می کنم بسیاری از بخش های فیلم زائد و قابل حذف بودند؛ بی آن که ضربه ای به کار وارد شود. می دانم حذف حتی یک «نما» از فیلم چه قدر برای کارگردانی که خود فیلمنامه را هم نوشته دشوار است اما ترسیم این حجم از روزمرگی ها در یک اثر سینمایی که مدت زمان محدودی دارد قطعاً خود هنر بزرگی ست که می توانست در همان مرحله ی نگارش و ویرایش فیلمنامه اتفاق بیفتد و یا در مرحله ی تدوین اصلاح شود اما حالا فیلم کلکسیونی از سکانس های خوش ساخت و خوش آب و رنگ و شلوغ است که هر یک هویت مستقلی دارد اما اتصالش به سکانس بعد تکمیلگر یک روایتِ واحد نیست. رفت و آمدهای مکرر شخصیت ها از محل سکونتشان به قم و یزد می توانست به شکلی خلاصه تر در دل داستان قرار گیرد. بسیاری از سکانس های شیطنت دختربچه و خواهر و بردارهایش می توانستند خلاصه تر باشند یا حتی حذف شوند. اما برخلاف آنچه در زمان جشنواره گفتم و البته نظر بسیاری ...
«نفس» فیلم خوش ساختی است. کارگردانی خوبی دارد. تصاویرش ناب و مبتکرانه اند و حرکت های درست دوربین و اندازه دقیق نماها کاملاً منطبق بر ژانر آن است، بازی هایش بهترین بخش کارند اما فیلمنامه ی آن اشکالاتی دارد که نمی توان به صرف دوست داشتنی بودن فیلم از آن ها چشم پوشی کرد. «نفس» فیلمی به شدت رئالیستی است با خیل عظیمی از جزییات. پرداختن به این خیل عظیم جزییات اتفاقاً به دل چنین فیلمی می نشیند ...
