من سالوادور نیستم (۱۳۹۴)

   دشوار است «رضا عطاران» را دوست نداشته باشی؛ با پیشینه ی پربارش در تلویزیون و اکنونِ درخشانش در سینما. عطاران پس از هنرنمایی چشمگیر و متفاوتش در «ورود آقایان ممنوع»، مسیر مشخصی برگزید و به انتخاب هایی درست و حرفه ای رسید. دیگر خبری از فیلم های سخیف و کلاهبردار قبلی نبود و ما، هر بار یک عطاران جدید و پوست انداخته میدیدیم: قدرتمند در «طبقه حساس»، تأثیرگذار در «دهلیز»، عمیق در «اسب حیوان نجیبی است» و جذاب در «نهنگ عنبر».     حالا که مخاطب، تصویر عطاران را بر سر در سینما می بیند، می داند که با فیلمی خوب طرف است. امّا با تماشای «گینس» و «من سالوادور نیستم» نگران شده ام. بیم این دارم که مبادا نگرش بینندگان دگرگون شود و شکوه رضا عطاران زیر سؤال برود؛ شکوهی که عطاران، به حق شایسته ی آن است و سینمای ما هم، به چنین شکوهی نیاز دارد.     «من سالوادور نیستم» فیلم بدی است. کهنه است و هیچ چیز، دقت کنید «هیچ چیز»، برای نمایش ندارد. در دقایق ابتدایی فیلم، می فهمیم که قرار است ناصر به همراه همسر و فرزندش عازم برزیل شوند. دقایق زیادی، بدون هیچ اتفاق خاصی و به بهانه ی فراهم شدن مقدمات سفر، سپری میشود. در جایی که انتظار داریم با ورود به برزیل، داستان اوج بگیرد، دقیقا برعکس میشود؛ داستان تمام میشود و دقایق زیادی به گشت و گذار در باغ وحش و خیایان های این کشور میگذرد. اصلا «مکان» هیچ اهمیت و نمودی ندارد. اگر داستان در ایران هم اتفاق می افتاد، چه تفاوتی با وضع فعلی فیلم - به جز پوشش زنان و شوخی های آن - داشت؟!    ...ادامه مطلب