سازهای ناکوک (۱۳۹۸)

  فیلم ساز‌های ناکوک در وهله اول اثری تجربی یا دلی برای فیلمسازش است. بر خلاف اینکه اساساً ذات هنر برای مخاطب است، علی حضرتی در اولین ساخته سینمایی‌اش تلاش کرده فیلمی بسازد که مخاطب نتواند با آن ارتباط برقرار کند. «ساز‌های ناکوک» با ابتدایی‌ترین شکل ممکن ساخته شده‌است. فیلمی که از نداشتن طرح، قصه و فیلمنامه به طور جدی رنج می‌برد و فیلمسازش آنقدر سرگرم قاب‌بندی‌های چشم نواز به اصطلاح کارت پستالی بوده که عناصر اصلی درام و پردازش موضوعی و شخصیتی را فراموش کرده‌است. فیلمساز باید تمرکز بیشتری روی شخصیت‌هایش می‌کرد، اما انگار هدف حضرتی بیان خام مسئله‌اش بوده است. اساساً در اینگونه فیلم‌ها که موضوع آن روانشناسانه است، باید پرداخت صریح و پردازش عمیقی صورت بگیرد تا مخاطب بتواند با موضوع و بستری که فیلمساز می‌خواهد درباره آن حرف بزند، بیشتر آشنا شود. در فیلم برادرم خسرو مسئله بیماری و روان پریشی و علت آن به طور کامل در شخصیت و موضوع اثر نهادینه بود، اما در «ساز‌های ناکوک» آنقدر حفره‌های ریز و درشت وجود دارد که مسئله اصلی فیلم گم شده است. هدیه، یک بیمار روحی است و از آن باید مراقبت کرد، اما مخاطب نمی‌تواند ارتباطی هر چند سطحی با او برقرار کند. اینکه هدیه مثل مادرش دچار افسردگی است و احتمال خودکشی در او بالاست در حد دیالوگ باقی می‌ماند. از طرفی دو کاراکتر دیگر وجود دارند. هلیا، خواهر هدیه که روانپزشک است، اما در کل فیلم شغل او هیچ کارکردی برای اثر ندارد، او فقط در آسایشگاه روانی که آن هم به طور کامل مشخص نیست، حضور دارد و مکان هم نمی‌تواند شخصیت بسازد، پس اگر هلیا دکتر هم نبود فرقی برای فیلم نمی‌کرد، اینکه چرا این خواهر اینقدر مواظب هدیه است باز هم الکن و ناقص می‌ماند. هیچ گذشته‌ای از ...