ایران برگر (1393)

فیلم گویی در ناکجاآباد می‌گذرد و زمانش هم. بیشتر ما را یاد «برره» می‌اندازد – منهای توان و شوخی‌های مدیری – و اخراجی‌های 3 و ابتذالش.

می توان مثل مسعود فراستی مدام علم مخالفت با هر فیلمی را برافراشت و هر اثر جدیدی در سینمای ایران را مقوایی و بی روح و مبتذل نامید و به کارگردان ها تاخت, که سینما نمی دانند و کمدی نمی شناسند و...این نوع نگاه به سینما از آن آدمی است که نمی تواند از سینما لذت ببرد وهمچون جراحی به جان یک اثر می افتد ؛تا ...

فیلم برای نیل به هدف خود از نشانه‌‌گذاری‌‌هایی گل‌‌درشت استفاده می‌‌کند به‌‌طوری که عام‌‌ترین مخاطب‌‌های فیلم، به سادگی با دریافت دال‌‌های فیلم، مدلول آن در دنیای بیرونی را تصور می‌‌کنند.

مردم؛ مردم نیز نیازی به فیلم جدی ندارند؛ گرفته و نومید و عبوس به سینما می‌روند تا بخندند. به آن‌ها چه که تنازع قدرت در گیرودار سنت و مدرنیته به کجا خواهد انجامید. آن‌ها نیز هم‌چون تاریخ خود از متن به حاشیه پرتاب شده و مصرف‌کننده‌اند و برایشان تفاوتی نمی‌کند که چه کسی و چه جناحی و چه حزبی و چه قدرتی، ...

«جعفری جوزانی»، «ایران برگر» را با الگوی کمدی‌های کلاسیک نوشته است و داستان فیلم به سبک و سیاق کمدی‌های پر شخصیت شکسپیر است و آدم‌های فیلم و روابط بین آن‌ها تا حدودی یادآور کمدی‌های مولیر است. با وجود گرته‌برداری از این آثار کمدی، «جوزانی» پایه‌ی اصلی و موقعیت مرکزی فیلمش را بر مبنای تراژدی معروف شکسپیر، ...

«ایران برگر» یک کمدی اسلپ استیک است با تعداد زیادی بازیگر. کارگردانی چنین فیلمی دشوار است و خوب از آب درآمدن آن دشوارتر و مسعود جعفری جوزانی به خوبی از پس این امرِ دشوار برآمده است. انتخاب بازیگران فیلم هوشمندانه است. پیداست که قصد کارگردان از انتخاب این بازیگران تنها شکل دهی یک ویترین پر و پیمان برای ...