بوفالو (1393)

باید رشته سینما خوانده باشی تا داستان رو لو رفته بدونی مثل کسی که هواشناسی خوانده باشد و از روی ابرها باران رو تشخیص بده

با اینکه فیلم در هوای بارانی و دلگیر بندر انزلی تهیه شده ولی یک مثلث عشقی که یک ضلع آن لال است به دلگیر بودن فیلم اضافه میکنه و تماشاگر اگه قدرت تخیل قوی داشته باشه به عمق فیلم پی میبره در واقع فیلم سه بازیگر حرفه ای با چهره های کاملا مناسب نقش داره که شما حس میکنی داری زندگی واقعی یکسری افراد رو تماشا میکنی از این نوع فیلم ها در ایران خیلی نادر ساخته میشه .زهرا

بسیار خوب بود این فیلم از آن فیلم هایی است که یک روزی ازش تقدیر به عمل می آید.با تشکر از همه دست اندر کاران فیلم بوفالو

بدترين فيلمي كه تابحال ديدم متاسفم واسه خودم كه وقتمو هدر دادم

یکی از اشغال ترین فیلم عمرم بود که دیدم

افتضاااااااااااااااححححح

یک فیلم هنری...! ها؟! آخه جدیدا فیلم های کسل کننده برچسب هنری میخورن..! این فیلم فقط یک صحنه ی زیبا داشت ، اون هم جایی بود که از پنجره داره قطره قطره آب میچکه! کلی صحنه ی پرت از مرداب فقط به خاطراینکه برچسب هنری بخوره و یک بازیگر نامی برای فروش. این فیلم فقط اتلاف وقته دوستان. هیچ چیزی در زوایای پنهان نداره. نه دنیایی واقعی رو به تصویر در میاره و نه دنیایی خیالی. فقط پوچی رو به رخ میکشونه. براتون صحنه اوج فیلمم میگم: یه جا سهیلا گلستانی از پرویز پرستویی میپرسه: برای چی بت میگن بوفالو؟؟ پرستویی هم جواب میده: میگن دیگه! بله دوستان. فیلم فقط نه سر داره و نه ته. معتقدم اگه یک ساعت و نیم از عمرم کم میشد بهتر بود تا این فیلمو ببینم :)

فیلم خسته کننده و بی محتوایی بود. ما که چند نفری دیدیم حالمون گرفته شد. تروخدا به هرکس میشناسید بگید نرن ببینن پولشونو توجوب بریزن بهتره

یکی از پیچیده ترین آثار سینما ولی به مخاطب عام چه ربطی داشت.. سکانس علامه حسن زاده ی آملی کلیت فیلم رو لو داد.. به نظرم فیلم حوزه بود...ولی فضای فیلم فضای بسیار درستیه که ما در حال حاضر در جهان به آن رو به رو هستیم...عرفان درست رو پیشنهاد می کرد..برخلاف در دنیای تو یزدانیان که انرژی کابالا در فیلم پنهان شده بود.

بر خلاف دید اکثر قریب به اتفاق منتقدان به نظر من این فیلم بسیار عمیق و منسجم بود. همه ی فیلم حول محور سرمایه داری، ربات شدگی انسان، تضاد رسومات ایده آلیزه شده و واقعیت رنجآور و تلخ اجتماعی زندگی بشری بنا شده بود. اجازه دهید با مرداب شروع کنم. مرداب نماد جامعه ی گندیده و فاسدی است که واقعیت وجودیش بر عکس دریا در بلعیدن و پس ندادن انسان است. آنچه محصول این جامعه است اجسادیست تغییر شکل داده که به قول آن کارمند پزشکی قانونی در فیلم حتی قابل شناسایی نیز نیستند. مردگانی انسان نما فاقد خصوصیات انسانی. مردگانی که حمال سرمایه اند، حمال آنچه دزدیده شده و موجب شکلگیریه نمادین فیلم و زندگی بازیگران آن است در رابطه ای مستقیم با واقعیتی وهم آور از جامعه ی فاسد سرمایه داری. این رعب و وحشت نهان واقعیت خود را در غوطه ور شدن بیننده در مرداب آشکار می سازد آنجا که صدای کر کننده ی مرداب به ما یاد آور میشود که زنده است و ماورای ما ایستاده. آنجا که هم اوست که اربابی خود را به رخ بیننده می کشد. بنای فیلم حول از خود بیگانگی شکوفه و تعریف شدنش در رابطه به آنچه که هرگز بدست نمی آورد است. آنجا که نه پیمان بلکه کیف جواهر است که برای او رابطه اش با پیمان را تعریف می کند. او برای پیمان و پیمان برای او در ارتباط با جواهرات دزدی تعریف می شوند. هر دوی آنها دیر یا زود توسط مرداب بلعیده می شوند. رویای عبور آنها از سرمایه داری به سمت چیزیست که وجود خارجی ندارد، و آن تکرار نام کشور شوروی است توسط پیمان. این بن بست سرمایه داریست و تقابلش با رویایی سوسیالیستی که از همان ابتدای فیلم به فراموشی سپرده می شود. آنچه واقعییست و وهم انگیز مرداب سرمایه داریست. شخصیت بهرام شخصیب تضادهاست. شخصیت فرهنگ زده، شخصیتی رباتوار، شخصیتی که در عین عملش فاقد قدرت تصمیم گیریست. او ناآگاهانه و ربات گونه به همه چیز نگاه می کند مگر آنجایی که خودش به میل خودش عمل می کند. او به مانند یک ربات عملی انجام می دهد که آگاهانه نیست، او قصد پس دادن پول شکوفه را دارد چرا که وظیفه ی خود را با موفقیت به انجام نرسانده است اما در عین حال سودای دزدیدن آنچه را که شکوفه می خواهد در سر می پروراند. این تضاد نمود فرهنگی است که بدون فکر کردن پذیرفته شده، نمود جامعه ایست که بدون اعتقاد عمل می کند اما آنجا که با قصد و با اعتقاد به انجام کاری می پردازد همه ی واقعیتش تاریکی، خوی استفاده جویی، فرصت طلبی و ضد انسانی بودن و حیوانیت است. بوفالو بودن در له کردن دیگران و لگد مال کردن انسان است که تعریف می شود.اما عاقبت بهرام عاقبت حل کردن تضادیست که در او نهادینه شده. بر عکس همگان من معتقدم که بهرام جواهرات را به دست نیاورد، مرداب سرمایه داری سرمایه را به او ترجیح داد، او جواهرات را بلعید و بهرام را پس زد. بهرام به خودآگاهی رسید. او در نهایت ارزشهایی که ربات وار و ناآگاهانه پذیرفته بود را آگاهانه پذیرفت و مرداب را برای همیشه ترک کرد. او به ندای خواب خود و ژرفای درونش آگاه شد و پیامش را پذیرفت. او انسان را از یاد نبرد او در تماس با والاترین دستآورد انسان یعنی هنر قرار داشت. او آپارات چیه سینما بود. با این همه تارا در این فیلم نماد انسانیت است. اوست که به این مرداب گوش نمی دهد، اوست که صدای واقعی مرداب را می شنود هر زمانی که سمعکش را بر گوش می گذارد او این صدای دهشت انگیز را نمی خواهد پس اوست که در تصمیمی شجاعانه نشنیدن را بر شنیدن ارج می نهد و سمعکش را در قایق ترک می کند و گویی به همین دلیل است که در نبردش با مرداب سرمایه داری آنجا که دیگران بلعیده شده بودند موفق است. او با مرداب گلاویز می شود و بدون آنکه بلعیده شود با همان هیبت انسانی باز می گردد. او بر ارباب طفر می یابد. اما مشکل تارا این است که به زبانی تکلم می کند که دیگران نمی فهمند. آری آنان دیر زمانیست که زبان انسان را فراموش کرده اند. تارا نمی تواند واقعیت را به شکوفه انتقال دهد. شکوفه زبان انسان را از یاد برده است. گرچه تلاش شکوفه در بازگشت از این منجلاب ستودنیست، گرچه او با گریه هایش رنج بی پایانش را فریاد می زند اما در آخر او نیز از بازگشت از مرداب و دوری جستن از آن سر باز می زند و ترمینال را به قصد مرداب ترک می گوید. در آخر او نیز با همه ی متعلقاتش به منجلاب مرداب فرو میرود و برای همیشه سوار بر قایقی در آن سرگردان می شود. او آرزوهایش را (نماد موتورسیکلت) به دنبال خود می کشد، او همه چیزش را با خود به منجلاب می برد. اینجاست که تناقض سرمایه داری نمود می یابد. سوژه تبدیل به ابژه ی مرداب می شود و نه او به دنبال آرزوهایش بلکه آرزوهایش به دنبال او کشیده می شوند. او دیگر وجود ندارد چرا که آرزوهایش را پشت سر گذاشته است و به دنبال خودی که خود نیست می کشد. او بودن در عین نبودن است. او مرده ی متحرکیست سرگردان در مردابی که همه چیزش را بلعید.

به نظر من این فیلم بسیار عمیق و منسجم بود. همه ی فیلم حول محور سرمایه داری، ربات شدگی انسان، تضاد رسومات ایده آلیزه شده و واقعیت رنجآور و تلخ اجتماعی زندگی بشری بنا شده بود. اجازه دهید با مرداب شروع کنم. مرداب نماد جامعه ی گندیده و فاسدی است که واقعیت وجودیش بر عکس دریا در بلعیدن و پس ندادن انسان است. آنچه محصول این جامعه است اجسادیست تغییر شکل داده که به قول آن کارمند پزشکی قانونی در فیلم حتی قابل شناسایی نیز نیستند. مردگانی انسان نما فاقد خصوصیات انسانی. مردگانی که حمال سرمایه اند، حمال آنچه دزدیده شده و موجب شکلگیریه نمادین فیلم و زندگی بازیگران آن است در رابطه ای مستقیم با واقعیتی وهم آور از جامعه ی فاسد سرمایه داری. این رعب و وحشت نهان واقعیت خود را در غوطه ور شدن بیننده در مرداب آشکار می سازد آنجا که صدای کر کننده ی مرداب به ما یاد آور میشود که زنده است و ماورای ما ایستاده. آنجا که هم اوست که اربابی خود را به رخ بیننده می کشد. بنای فیلم حول از خود بیگانگی شکوفه و تعریف شدنش در رابطه به آنچه که هرگز بدست نمی آورد است. آنجا که نه پیمان بلکه کیف جواهر است که برای او رابطه اش با پیمان را تعریف می کند. او برای پیمان و پیمان برای او در ارتباط با جواهرات دزدی تعریف می شوند. هر دوی آنها دیر یا زود توسط مرداب بلعیده می شوند. رویای عبور آنها از سرمایه داری به سمت چیزیست که وجود خارجی ندارد، و آن تکرار نام کشور شوروی است توسط پیمان. این بن بست سرمایه داریست و تقابلش با رویایی سوسیالیستی که از همان ابتدای فیلم به فراموشی سپرده می شود. آنچه واقعییست و وهم انگیز مرداب سرمایه داریست. شخصیت بهرام شخصیب تضادهاست. شخصیت فرهنگ زده، شخصیتی رباتوار، شخصیتی که در عین عملش فاقد قدرت تصمیم گیریست. او ناآگاهانه و ربات گونه به همه چیز نگاه من کند مگر آنجایی که خودش به میل خودش عمل می کند. او به مانند یک ربات عملی انجام می دهد که آگاهانه نیست، او قصد پس دادن پول شکوفه را دارد چرا که وظیفه ی خود را با موفقیت به انجام نرسانده است اما در عین حال سودای دزدیدن آنچه را که شکوفه می خواهد در سر می پروراند. این تضاد نمود فرهنگی است که بدون فکر کردن پذیرفته شده، نمود جامعه ایست که بدون اعتقاد عمل می کند اما آنجا که با قصد و با اعتقاد به انجام کاری می پردازد همه ی واقعیتش تاریکی، خوی استفاده جویی، فرصت طلبی و ضد انسانی بودن و حیوانیت است. بوفالو بودن در له کردن دیگران و لگد مال کردن انسان است که تعریف می شود.اما عاقبت بهرام عاقبت حل کردن تضادیست که در او نهادینه شده. بر عکس همگان من معتقدم که بهرام جواهرات را به دست نیاورد، مرداب سرمایه داری سرمایه را به او ترجیح داد، او جواهرات را بلعید و بهرام را پس زد. بهرام به خودآگاهی رسید. او در نهایت ارزشهایی که ربات وار و ناآگاهانه پذیرفته بود را آگاهانه پذیرفت و مرداب را برای همیشه ترک کرد. او به ندای خواب خود و ژرفای درونش آگاه شد و پیامش را پذیرفت. او انسان را از یاد نبرد او در تماس با والاترین دستآورد انسان با هنر قرار داشت. او آپارات چیه سینما بود. با این همه تارا در این فیلم نماد انسانیت است. اوست که به این مرداب گوش نمی دهد، اوست که صدای واقعی مرداب را می شنود هر زمانی که سمعکش را بر گوش می گذارد او این صدای دهشت انگیز را نمی خواهد پس اوست که در تصمیمی شجاعانه نشنیدن را بر شنیدن ارج می نهد و سمعکش را در قایق ترک می کند و گویی به همین دلیل است که در نبردش با مرداب سرمایه داری آنجا که دیگران بلعیده شده بودند موفق است. او با مرداب گلاویز می شود و بدون آنکه بلعیده شود با همان هیبت باز می گردد. او بر ارباب طفر می یابد. اما مشکل تارا این است که به زبانی تکلم می کند که دیگران نمی فهمند. آری آنان دیر زمانیست که زبان انسان را فراموش کرده اند. تارا نمی تواند واقعیت را به شکوفه انتقال دهد. شکوفه زبان انسان را از یاد برده است. گرچه تلاش شکوفه در بازگشت از این منجلاب ستودنیست، گرچه او با گریه هایش رنج بی پایانش را فریاد می زند اما در آخر او نیز از بازگشت از مرداب و دوری جستن از آن سر باز می زند و ترمینال را به قصد مرداب ترک می گوید. در آخر او نیز با همه ی متعلقاتش به منجلاب مرداب فرو میرود و برای همیشه سوار بر قایقی در آن سرگردان می شود. او آرزوهایش را (نماد موتورسیکلت) به دنبال خود می کشد، او همه چیزش را با خود به منجلاب می برد. اینجاست که تناقض سرمایه داری نمود می یابد. سوژه تبدیل به ابژه ی مرداب می شود و نه او به دنبال آرزوهایش بلکه آرزوهایش به دنبال او کشیده می شوند. او دیگر وجود ندارد چرا که آرزوهایش را پشت سر می گذارد. او بودن در عین نبودن است. او مرده ی متحرکیست سرگردان در مردابی که همه چیزش را بلعید.

سلام هنوز فیلم روندیدم ولی خواهشااونهایی که توزمینه فرم وساختاروهمانقدرواردهستندکه تلحلیلش هم میکنندنظربزارن الکی فقط برای اینکه بگید حلیتون میشه میشه سکوت هم کرد

خیلی منتظر شدم با خودم خیلی فکر کردم که جنبه مثبتی در فیلم که در خور بازیگران خوبی چون آقا پرویز سینمای ایران پیدا کنم و از این همه نظرات منفی قدری دور بشویم ولی متاسفانه نشد

راستی فیلم، چنان ماقبل بد است که رغبتی برای نوشتن درباره اش نمی ماند. یک فیلم کامل هدرشده ماقبل حرفه ای گنگ و فاقد حس، خواب آور…

توی جشنواره ازش بدی شنیدم. خانم سهیلا گلستانی همسر آقای پرویز پرستویی هستن؟

واقعاً سینما شده ارث پدری...طرف چون باباش کارگردان بوده اومده فیلم میسازه!!!

بدترین فیلم جشنواره و یکی از بدترین های پرویز پرستویی.واقعا برای پرستویی متاسفم

ابتدای فیلم در کنار حرصی که مخاطب میداد خنده شیرینی بر لب می آورد اما از دقیقه 10 فیلم به شعور بیننده توهین شد واقعا متاسفم که بلیط جشنواره ام اینگونه به هدر رفت پرویزخان نام شما گولمون زد

سید محمد جواد حسینی بوفالو شروعی خوب با بازی درخشان هومن سیدی دارد. بعد از غرق شدن پیمان ریتم و تمپو فیلم کاهش یافته و سرعت مناسبی ندارد به اصطلاح می افتد و دچار تکرار می شود.در طول قصه شخصیت ها رها شده و سوالاتی بی پاسخ در ذهن تماشاگر نقش می بندد البته از کارگردانی و قاب بندی زیبای فیلم غافل نشویم با میزانسن های خوب که می توان از نقاط قوت اثر نام برد.

اصلا معلوم نشد داستان چی بود همه چیز مبهم تمام شد

واقعا حیف بازیگرانی که تواین فیلم بازی کردن .من با چندتااز دوستام برای دیدن فیلم رفته بودم من که هیچ تمام دوستان هم همدیگرو نگاه میکردن که آخرش چی شد ؟؟

يك فيلم كاملاً بي خود حيف عمو پرويز بود كه كارنامه خوب اشو با اين شاهــــــــــــــــــكار خراب كنه

فقط اول فیلم یعنی نیم ساعت اول بعد با ورود پرویز پرستویی انتظار فیلم نامه بهتری میره اما مدام افت پیدا میکنه و خسته کننده

فیلم پر بود از گنگی و ابهام و تقریبا قصه ای برای تعریف نداشت اونقدر که فرصت داشتی به مدد پریشانی هایی که فیلم بهت منتقل می کرد حسابی به مشکلاتت فکر کنی بدون توجه به فیلم چون نتیجه در آخر یکی بود هیچی نمی فهمیدی

خیلی جالب بود تو این چند روز هر فیلم بدی که دیدم اخرش مردم تشویق میکردن دیشب که بوفالورو دیدم فقط همه شاخ دراورده بودن که این چی بود؟ احتمالا نظر فیلمساز این بوده که بیننده هم داخل مرداب فرو بره و همه چیز براش پوچ و تکراری بشه واقعا حیف این بازیگرا مگه فیلمنامرو نمیخونید شماها؟

طمع و دیگر هیچ

واقعا اینا با خودشون چی فکر کردن؟! اصلا میخوام بدونم این کار که نمیشه اسمشو گذاشت فیلم کلا فیلمنامه داره؟! فکر کنم فیلم نامه نویسه یه خط نوشته خسته شده ول کرده خجالت آوره واقعا

فیلم با غرق شدن پیمان غرق شد. شور و شوق ابتدایی فیلم خفه شد. هر کسی واسه خودش بازی می کرد، انگار که فیلنامه شخصیتی به کاراکترها نداده بود. بازی خوب پانته آپناهی ها و سهیلا گلستانی خوب بود اما به تنهایی نه در قالب فیلم و حرفی که فیلم می خواست بزنه. فیلمبرداری و قابهای خوب تصویری حیف شد و فیلم، فیلم خوبی نبود. اصلا خوب نبود.

یه فیلم کاملا سیاه با یه فیلمنامه ی پوچ و بی محتوا. به نظرم اگه قسمتهایی از راز بقا رو در مورد خود بوفالو نشون میدادن خیلی بهتر بود.

از زمانی که فیلم تموم شد همش به این فکر می کردم که هدف فیلم چی بود؟ فیلم نه پیامی داشت نه اینکه سرگرم کننده بود...!!!

از آقای پرستویی بعید بود :(

چرا فیلمی درست می کنند که اعصاب و روان مردم رو اینقدر اذیت می کنه.

خجالت آوره ! چرا واقعا فیلم می سازی برادر من آخه؟

کلا یعنی چی؟:|