اعترافات ذهن خطرناک من (۱۳۹۳)

سینمای ایران در ژانر اکشن و تریلر، ژانر فقیری به حساب می‌آید. یکی از معدود کسانی که شناسنامه‌اش را با مهر این نوع فیلم‌ها پر کرده است، هومن سیدی است. هومن سیدی شجاعت این را دارد که در نبود نرم‌افزار و سخت افزار کافی جلوه‌های ویژه و فیلمبرداری، دست به ساخت چنین فیلم‌هایی بزند. روزمه کاری وی را که بنگریم، روز به روز به قوی‌تر شدن این کارگردان، چه در حوزه فیلمنامه نویسی و چه در حوزه کارگردانی پی می‌بریم. از آفریقا به سیزده و از سیزده به اعترافات ذهن خطرناک من، گام‌های رو به جلوی ملموسی وجود دارند. سینما در سیر تکاملی خود، انواع و اقسام تغییرات را دیده است. از ابتدایش که بازیگوشی ترکیب چند عکس در کنار هم بود، تا پیشرفت آن و رسیدن به بحث‌های نظری پیرامون سوژه‌هایی که فیلم می‌شوند. مباحثه و مناظره بر روی واقع گرایانه بودن فیلمنامه‌ها تا حضور سینماهای غیررئال و سورئال. سینمای نوی فرانسه و متحول کردن تعاریف سینما، شکستن ساختار روایت، بازی با فرم و غیره. یکی از تقسیم‌بندی‌هایی که در سیر تحولات سینما ایجاد شد، تحول در مرزبندی‌های فیلمنامه نویسی است. فیلمهایی داریم که داستان ندارند و صرفا یک موقعیت را نشان می‌دهند. فیلم اعترافات ذهن خطرناک من، یک فیلم موقعیت است. فیلمی که داستان برای تمام شدن ندارد، فیلمی که فقط می‌خواهد یک روز از داستان چندین روزه زندگی یک نفر را نشان دهد. فردی که در پنجمین روز از یک داستان کلی قرار دارد. پنجمین روز از روزهایی که برایش ساخته‌اند و همه روزها در یک تکرار و فراموشی قرار دارند. فیلمی پر از تنش و تصاویر خوب. فیلمبرداری خوب، بازی بدون نقص سیامک صفری، عباس غزالی و نگار جواهریان، موسیقی و انتخاب موسیقی عالی، گریم عالی، دکوپاژ بسیار خوب. همه این‌ها نشانه‌های امیدوار ...