شکاف (1393)

فیلم «شکاف» در لایه‌ای زیرین به سمت نگاهی فراخ‌تر از طرح فلسفی رفته و به شکافی فاصله‌دار در خانواده‌ها سرک می‌کشد. در کوتاه‌ترین اشاره به فیلم، می‌توان به نقص موجود در ساختار فیلمنامه آن رسید که دچار پارگی روایت بوده و داستان اختلاف خانواده‌ها با مساله چرایی خلقت به زنجیره‌ای منسجم بدل نمی‌شود

شکاف از خیلی جهات یادآور جدایی نادر از سیمین است: متقارن بودن صحنه‌ی آغازین و نهایی به لحاظ مواجهه با زاویه‌ی دید دوربین و صدای نمای سوبژکتیو، درگیری دو خانواده، بحث طلاق، پنهان نگه داشتن برخی واقعیت‌ها از طرف دیگر، و حتی شمایل پارسا پیروزفر که شبیه چهره‌ی پیمان معادی جدایی... است! اما این‌ها ایراد فیلم نیست. اتفاقاً فیلم قالب شسته‌رفته‌ای دارد و خطرپذیری فیلم‌ساز در فرجام تلخ ماجرا هم قابل تأمل است. اما آن‌چه آزاردهنده است، پایان‌بندی داستان است که لابد به زعم سازنده‌اش شکل معلق و یا باز دارد، ولی در واقع نشان از این دارد که قصه بی‌آن‌که تمام شود به پایان فیلم رسیده است.