بدون مرز (۱۳۹۳)

از سينمايي ترين فيلم هاي اين چند روز جشنواره فيلم بدون مرز امير حسين عسگري بود ، فيلمي که بايد در زمان مناسب خيلي بيشتر راجع به آن نوشت و از جزيياتش گفت. فيلمي مستقل و بسيار کم خرج ، چشمگير ، ملموس و پر از زندگي. فيلمي جنگي ، اما با کمترين ميزان سروصدا و شلوغي هاي آن نوع فيلم ها. نه سياهي لشگري ، نه اکشن هاي فراوان، نه دکور پر خرج ( اگر آن کشتي البته بازسازي نشده باشد) ، نه لباس ها و صحنه آرايي خيره کننده، نه بازيگران حرفه اي و ستاره، نه موسيقي باشکوه ، نه رنگ هاي درخشان و نه جلوه هاي ويژه ميداني و کامپيوتري. شايد با اين اوصاف چيز دندان گيري به نظر نرسد، اما اينطور نيست. بدون مرز فيلم جزييات است . از همان ابتدا، ميتوان محو حرکات روزانه آن پسر بچه شد که با چه ظرافت و دقتي کار مي کند. چگونه و با چه همتي ماهي مي گيرد. چطور از لحظه لحظه وقتش بهره مي برد و صدف ها را با چه ظرافتي سوراخ مي کند تا از آنها دستبند، گردن بند يا چيزهاي تزييني بسازد . خودش است و تنهايي خودش و همدمش که يک کشتي به گل نشسته است و تمام دنياي اوست . همه حفره ها و سوراخ هاي کشتي در قلمرو اش است . بدون مرز فيلمي است روان و بدون ديالوگ که به نظر حتي با ورود دختر به فيلم و بعدتر آن سرباز آمريکايي باز هم ديالوگي وجود ندارد . با ورود آن دو ، حالا آن پسر بچه و آن کشتي که خانه و مامن اش بود و در مقياسي بزرگتر سمبل و نشانه اي از ايران، ديگر ماهيت اش را از دست مي دهد . اکنون آن کشتي به گل نشسته نماد و نشانه اي است از کل جهان ، جهاني با آدم هاي مختلف و زبان هاي متفاوت که حرف هم را نمي فهمند ، اما نگاه ها را درک مي کنند و همه درد مشترکي دارند . درد تنهايي و تمام فيلم درباره همين است . درد تنهايي و درک متقابل. از اينجا ...