شکل آب

 پس از اکرانِ فیلم Crimson Peak، با استایل و کارگردانی منحصر به فردتری  از گیلرمو دل تورو روبه‌رو شدیم که با ارجاعات فرامتنی توانسته در کنار  درام، یک فانتزی جذابی را روایت کند که به مذاق علاقه‌مندان به آثار سو  رئال و فانتزی خوش بیاید! حال پس از گذشت چند سال، دل تورو از همین فرمول  قدیمی خود استفاده می‌کند تا در اثر شکل آب (The Shape of Water)، هنر خودش  را دوباره به رخ هوادارانش بکشد. علی رغم جوایز مختلفی که این فیلم درو  کرده، باید به صورت منطقی به این سوال پاسخ بدهیم که آیا «شکل آب» لایق  جوایزی همچون اسکار بوده یا خیر. «شکل آب» برخلاف سایر آثار دل تورو، داستانی چند لایه و پیچیده ندارد و  فیلم‌نامه‌ی این اثر از آنچه که فکرش را می‌کنیم پیش پا افتاده‌تر و قابل  پیش‌بینی است. به نوعی می‌توان گفت قصه‌ی «شکل آب»، ترکیبی از ماجراهای دیو  و دلبر به همراه عصاره‌ای از فیلم Crimson Peak بوده که به شدت تلاش  می‌کند از لحاظ عاطفی و عاشقانه، مخاطبش را تحت تاثیر قرار دهد. اگر قرار  باشد مقایسه‌ای از این فیلم با دیگر آثار کارنامه‌ی دل تورو داشته باشیم،  قطع به یقین «شکل آب» جزو برترین‌ها نخواهد بود. همگی قبول داریم «شکل آب»  جزو یکی از آثار درام و فانتزی طبقه‌بندی می‌شود ولی به غیر از یک شاکله و  چارچوب برای این ژانر، متغیرِ مشهودِ دیگری ندارد. فیلم‌نامه نه نقطه اوجی  دارد و نه نقطه ابهامی. نه قرار است محوِ شخصیت‌پردازی هیولای این قصه شوید  و نه رابطه‌ی عاطفی قدرتمندی میان عاشق و معشوقه خواهید دید. «شکل آب»  صرفا یک قصه‌ی قابل پیش‌بینی را تعریف می‌کند که در روایت یک قصه‌ی عاشقانه  ناتوان است و به هیچ عنوان نمی‌تواند ذهن مخاطب را قلقلک دهد. اگر صرفا  بخواهیم ارجاعات فرا متنی را از این اثر ...