آستیگمات (۱۳۹۵)

   «آستیگمات» جزو آن دسته از فیلم هایی بود که به جشنواره فیلم فجر راه نیافتند. هفته گذشته این فیلم در برنامه اکران فیلمهای منتخب جشنواره برای گروهی از منتقدان، هنرمندان و اصحاب رسانه به نمایش درآمد و باید اعتراف کنم که تماشایش من را با پرسش عجیبی رو به رو ساخت که اساساً معیار پذیرش فیلم ها در جشنواره فیلم فجر چیست و ملاحظاتی که منجر به حذف برخی از فیلمها می گردند کدام است؟ به جرئت می نویسم که «آستیگمات» دست کم از پنج، شش تا از فیلم های به نمایش درآمده در جشنواره سر و گردنی بالاتر بود؛ فیلمی خوش ساخت، بی ادعا و به شدت جسورانه. «آستیگمات» یک درام خانوادگی است که بحران های مختلف خانواده ای را به تصویر می کشد که در شرف از دست دادن خانه شان هستند. طبیعتاً این، تنها بحران فیلم نیست و آدم های فیلم با مشکلات کوچک و بزرگ دیگری نیز دست و پنجه نرم می کنند که قربانی اصلی تمامی این بحران ها، کسری،  پسرِ دوازده ساله ی خانواده است. نمی توان گفت "آستیگمات" از زاویه دید این کودک روایت می شود زیرا پسرک در تمامی صحنه های فیلم حضور ندارد اما انتخاب ها و تصمیمات بزرگسالان داستان، عمیقاً بر او و وجوه مختلف زندگی اش تأثیر می گذارند. در این درام، حضور مادربزرگِ جوان (مهتاب نصیرپور) نیز پررنگ، موثر و اساسی است؛ زنی که تنها شخصیت "عاقل" داستان است، پسرش در سن کم ازدواج کرده، بچه دار شده و مشکلات بسیاری را برای او به وحود آورده است و کنش های زن میانسال با دیگرانی که تصمیماتشان عموماً اشتباه بوده است، به درام جهت می بخشد. شخصیت پردازی ها در «آستیگمات» آن قدر قوی اند که نمی توان هیچ یک از شخصیت ها را برتر از دیگری دانست؛ همان قدر که حضور و نقش مادربزرگ در فیلم موثر است، معلم مدرسه (نیکی کریمی) و همسرش ...