آزادی مشروط (۱۳۹۲)

یکی از بهترین فیلم‌های دهه اخیر بی‌شک فیلم "هیچ" اثری از عبدالرضا کاهانی است. فیلمی با نویسندگی حسین مهکام که به دقیق‌ترین نکات فیلمنامه نویسی در آن دقت شده است. درک بالای نویسنده از نقطه عطف، جایی که در فیلمی با مضمون اجتماعی فرد یک تغییر ایجاد می‌کند تا سوژه فیلم، تماشاچی را همراه خود کند. مخاطب همراه با آن شود و به آن فکر کند. اساسا می‌توان نقطه عطف را محل ظهور سوژه فیلم و تبدیل شدن به ابژه تصاویری با دید کارگردان و نویسنده دانست. حسین مهکام تجربه‌ی موفقی در فیلم هیچ از سر گذراند. بازنویسی فیلم " بیست "، فیلمنامه فیلم " آدم" و حتی فیلم " برف" که در جشنواره پارسال بود و ایرادات کمی داشت، همه و همه در شناسنامه حسین مهکام دیده می‌شوند. اما بیایید این تاریخ نگری را کمی کنار بگذاریم، تا شاید کمتر تعجب کنیم. آزادی مشروط، فیلمی است که تلاش دارد تا دو داستان را جلو ببرد. داستان کودکی بزه‌کار که از این منظر دایی خسرو با بازی رامبد جوان نیز وارد شده و دیگری داستان عشق مادر کودک با بازی هنگامه قاضیانی، به وکیل پرونده کودک با بازی علیرضا آقاخانی. داستان اول با شخصیت‌پردازی‌های نادرست، نه تنها کودکی بزه‌کار را به ما نشان نمی‌دهد، نه تنها دغدغه‌های وی را به ما نشان نمی‌دهد، که به طرز عجیبی داستان در انتها به متنبه شدن دایی خسرو می‌رسد که : " شما فکر نکن چون دکتر دکتر بهت میگن، هرچی میگی درسته ". نویسنده با بازخوانی داستان خود به نرسیدن داستان اول به سرمنزل مقصود پی برده و به طرز بسیار بدی، بازپرس را وارد داستان می‌کند تا دوباره داستان به کودک برگردد. اما سوال این است، این متنبه شدن کودک برای چه بود؟! چون بازپرس، افسر نیروی انتظامی است؟! یا بخاطر خاطره‌ای که برایش تعریف کرد؟! چرا این کودک ...